Pakistani mullah's explain cause of flood; It's the 'Ahmadis'
The Mullahs told their congregations that the reason they are being punished is due to the fact that "they left some Ahmadi-Muslims alive."
Mullah and non-Mullahs of Pakistan on a prayermat
Pakistan has been hit by the worst flood it has ever had. The flood extends from the top of Pakistan in the Frontier, near Peshawar all the way down to the Punjab. The reason the flood has increased its devastation is due to the fact that the ocean level has risen, causing the outgoing rivers to reverse with incoming water.
Muslims believe in all the prophets of God, including the punishment given the people of Noah's time. Noah delivered his message to the people, but they told him that if he didn't stop preaching his message, they would kill him. At that point, Noah turned to God, in supplication and God decided to bring the flood.
As a Christian, growing up, I always used to start to worry if the rain lasted for very long.
Caliphatul Masih the IV once spoke on this topic to the Ahmadi-Muslims. "The flood did not cover the entire world," he said. "It covered one area," he clarified.
The flood, as a punishment, is recognized by Christians, Muslims and Jews, alike, so when the flood began, the Muslims must have questioned the Mullahs: "Why are we getting this punishment?"
The Mullahs, who ordered the young orphans to shoot the Ahmadi-Muslims at two different mosques during their Friday prayers in Lahore earlier this year, must have searched for an answer.
They could have said that "The message of the Promised Messiah is true and we shouldn't have shot them while they were praying," but I guess that is too much to hope for.
Instead, the Mullahs told their congregations that the reason they are being punished is due to the fact that "they left some Ahmadi-Muslims alive."
In case Christians are wondering if all Muslims are alike, I hope the above example illustrates that there is a world of difference between Ahmadi-Muslims and other sects of Islam.
For example, the Ahmadi-Muslims never took revenge for the massacres in Lahore. Not one death is reported in Pakistan. The caliph, in his sermon after the attacks on Lahore, urged all Ahmadis not to retaliate. All the Ahmadis obeyed his request even though some families lost more than one member that day.
To underline the difference between Ahmadi-Muslims and the other sects, the Ahmadi Muslim Community is sending three different kits to help the flood victims in Pakistan. One man told a reporter "the government hasn't helped us much, but the Mirzi (the people of Mirza Ghulam Ahmad) have helped us a lot."
If Christians are confused by the difference in Muslims, it is quite understandable. When a prophet of God spreads the message to worship God, some people follow and the rest of the people revile them. When Jesus came, the Jews did not accept the prophethood of Jesus. When Muhamed came, many Christians did not accept his prophethood. When the Promised Messiah came, three hundred men accepted him, but the rest of the Muslims rejected his status as a prophet.
"God has a plan for the world," Ghayyur Khan explained to me. "The world does not want to follow that path, so the world will suffer because of it."
Accepting the prophet of the time is incumbent upon every person, no matter what religion they belong to. If you don't believe me, ask yourself, why would our gracious and merciful God put us through such trials--for no reason? There has to be a higher purpose in the increase in all the disasters the world is experiencing.
If you wish to learn more about the Promised Messiah or listen to a sermon by his successor, caliphatul Masih IV, go to www.alislam.org. The sermons are in English, Urdu, French and Arabic.
http://neighbornewspapers.com
Wednesday, September 1, 2010
Thursday, June 10, 2010
We decide whether you're Muslim or not
We decide whether you're Muslim or not
ON MAY 28th, during Friday prayers, two squads of gunmen entered a pair of mosques belonging to the Ahmadis, a minority Islamic sect, in Pakistan’s south-eastern city of Lahore. Methodically, they emptied AK-47s into the assembled worshippers, lobbed grenades and exploded suicide vests. Their rampage has claimed 95 lives to date. Our Pakistan correspondent writes about the perpetrators, the Punjabi Taliban, in this week’sEconomist here.
The deaths were shocking, but so was the response by officialdom, the media and the public. Yes, the attacks aroused a deal of concern in Pakistan. Lahore, after all, is the capital of prosperous Punjab and Pakistan’s cultural heart, a place of sophistication far removed from the country’s lawless frontiers, extremism’s more typical breeding ground.
Yet the concern was palpably not for the Ahmadi victims. Politicians have shunned the bereaved. Punjab’s chief minister, Shahbaz Sharif, has not showed his face at either mosque, despite living down the road from them. Admittedly, an admirable trio of women in parliament pushed through a motion abhorring the attacks, but the motion only just squeaked through, and that because it was hitched to another one condemning Israel’s deadly commando raid on the Gaza aid convoy.
On television, pundits have failed to call for solidarity with the beleagured Ahmadi community, who number 4m-odd in Pakistan. At street protests called in Lahore, Karachi and Islamabad, meagre numbers showed up. To understand better what a fellow journalist, Declan Walsh of the Guardian, calls a conspiracy of silence, I joined the Ahmadis for their Friday prayers exactly a week after the attacks, at the Darul Zikr mosque that bore the brunt of the violence.
I had been invited by Shahid Ata-ullah, an active Ahmadi elder with the pep and twinkling energy that comes with being a retired Pakistani military man. I had met his daughter earlier that week at dinner in Islamabad. She told me how sick with worry about her father she and her family had been, as the story of the attacks unfolded live on television. But a week later Mr Ata-ullah could chuckle about it. “When I came out and checked, my phone had 103 voice messages! Must be something of a record, eh?”
At the mosque most evidence of the carnage had been cleaned up. There remained only a few pockmarks on pillars and a pile of mangled metal in the courtyard, the remains of a door by which an attacker had detonated his vest. By the look of things, nothing much might have happened.
Most striking was the community’s outward calm. Young Ahmadis frisked the worshippers, admittedly more thoroughly than usual, as they entered the mosque. A dozen men stood silent guard about the compound, armed with submachine guns against repeat attacks; every one of the guards had lost a father, brother or son. Mr Ata-ullah and one young man embraced without a word exchanged, the son of the late leader of Lahore’s Ahmadis, Munir Ahmad Sheikh, who had been shot as he led the prayers. Late last year Mr Sheikh had sat down with another of my colleagues and had explained how anti-Ahmadi thuggery was on the rise. Very quickly it was clear to me that this was a community not just used to persecution, but determined to continue their faith in the face of it.
The Ahmadiyya Muslim Community was founded by a 19th century cleric, Mirza Ghulam Ahmad, who claimed divine revelation in restoring a corrupted Islam to a purer form. His revivalist teachings were an eclectic mix of Sufism and other Islamic and Christian elements. His claim to be a prophet sent by god, albeit not a "law-bearing" prophet, has enraged more orthodox Muslims. Ahmad was also convinced that Jesus survived his ordeal on the cross to die at a ripe old age—in Kashmir. This also challenges orthodox Islam, which holds that Jesus was raised alive to heaven.
Reasonable men ought to be able to differ. (I confess, so strike me god, that my early Roman Catholic catechism of Jesus’s crucifixion, burial and resurrection seems no less implausible than the Kashmiri theorem.) But from the start, of all Islam’s many sects, Ahmadis have been singled out for persecution.
Worse, from the 1970s the Pakistani state has officially sanctioned the persecution. In response to anti-Ahmadi riots in 1974 parliament passed a constitutional amendment to define what it was to be Muslim. Ahmadis were pointedly excluded. Then in 1984 General Zia ul Haq, Pakistan’s Sunni dictator, amended the laws again. Henceforth Ahmadis were prohibited from professing their faith, and banned from “indirectly or directly posing as a Muslim”. In other words, even saying asalaam aleikum was out of bounds, though Pakistan has no other common greeting.
Ahmadis henceforth could not call the faithful to prayer. They could not display Koranic inscriptions. They could not build new mosques, repair old ones or even refer to "mosques" as such—they were “places of worship”, if you please. Indeed belief in the prophethood of Mirza Ghulam Ahmad itself was blasphemous, because it defiled the name of the Prophet Mohammed—a capital crime.
Ali Dayan Hasan of Human Rights Watch points out that while the government persecutes Ahmadi—some 400 Ahmadis have been charged in the past decade—it rarely brings cases against the perpetrators of anti-Ahmadi violence. In Lahore when I was there, banners flew from some of main thoroughfares proclaiming death to the “Qadianis”, a derogatory term for Ahmadis. The Punjab government of Mr Sharif refuses to pull them down, on the grounds that removing them might generate an “adverse reaction”.
Mr Ata-ullah and colleagues—gentle, cultured men—guffaw at what they call the “mischief of the law”, the multiple absurdities of their persecution. Mr Ata-ullah points to an engraving of the Kalima that the government has crudely boarded over. Anywhere else, he says, covering up the Muslim profession of faith like that would be a shocking act. Thick volumes keep a tally of the persecution. In one instance, the entire Ahmadi population of nearby Rabwah town, about 60,000 people, was booked for dressing up smartly and distributing sweets to children on the 100th anniversary of the community’s founding.
During the first Friday prayers after the massacre, there was no sign of anger at the perpetrators, nor of self-pity. But as the worshippers knelt with their heads to the ground, a low keening like the sound of a rushing wind ran through the mosque, and shoulders suddenly shook in grief. “In our prayers we always weep,” Mr Ata-ullah said afterwards. “The milk does not rise in the mother’s breast until the baby cries. Before Allah we have to cry like babies, if we want his blessing: cry like a whole pot on the boil.”
The Economist,
June 10th 2010
By: banyan
http://www.economist.com/blogs/banyan/2010/06/state_persecution_and_pakistans_ahmadi_sect#comment-568624
ON MAY 28th, during Friday prayers, two squads of gunmen entered a pair of mosques belonging to the Ahmadis, a minority Islamic sect, in Pakistan’s south-eastern city of Lahore. Methodically, they emptied AK-47s into the assembled worshippers, lobbed grenades and exploded suicide vests. Their rampage has claimed 95 lives to date. Our Pakistan correspondent writes about the perpetrators, the Punjabi Taliban, in this week’sEconomist here.
The deaths were shocking, but so was the response by officialdom, the media and the public. Yes, the attacks aroused a deal of concern in Pakistan. Lahore, after all, is the capital of prosperous Punjab and Pakistan’s cultural heart, a place of sophistication far removed from the country’s lawless frontiers, extremism’s more typical breeding ground.
Yet the concern was palpably not for the Ahmadi victims. Politicians have shunned the bereaved. Punjab’s chief minister, Shahbaz Sharif, has not showed his face at either mosque, despite living down the road from them. Admittedly, an admirable trio of women in parliament pushed through a motion abhorring the attacks, but the motion only just squeaked through, and that because it was hitched to another one condemning Israel’s deadly commando raid on the Gaza aid convoy.
On television, pundits have failed to call for solidarity with the beleagured Ahmadi community, who number 4m-odd in Pakistan. At street protests called in Lahore, Karachi and Islamabad, meagre numbers showed up. To understand better what a fellow journalist, Declan Walsh of the Guardian, calls a conspiracy of silence, I joined the Ahmadis for their Friday prayers exactly a week after the attacks, at the Darul Zikr mosque that bore the brunt of the violence.
I had been invited by Shahid Ata-ullah, an active Ahmadi elder with the pep and twinkling energy that comes with being a retired Pakistani military man. I had met his daughter earlier that week at dinner in Islamabad. She told me how sick with worry about her father she and her family had been, as the story of the attacks unfolded live on television. But a week later Mr Ata-ullah could chuckle about it. “When I came out and checked, my phone had 103 voice messages! Must be something of a record, eh?”
At the mosque most evidence of the carnage had been cleaned up. There remained only a few pockmarks on pillars and a pile of mangled metal in the courtyard, the remains of a door by which an attacker had detonated his vest. By the look of things, nothing much might have happened.
Most striking was the community’s outward calm. Young Ahmadis frisked the worshippers, admittedly more thoroughly than usual, as they entered the mosque. A dozen men stood silent guard about the compound, armed with submachine guns against repeat attacks; every one of the guards had lost a father, brother or son. Mr Ata-ullah and one young man embraced without a word exchanged, the son of the late leader of Lahore’s Ahmadis, Munir Ahmad Sheikh, who had been shot as he led the prayers. Late last year Mr Sheikh had sat down with another of my colleagues and had explained how anti-Ahmadi thuggery was on the rise. Very quickly it was clear to me that this was a community not just used to persecution, but determined to continue their faith in the face of it.
The Ahmadiyya Muslim Community was founded by a 19th century cleric, Mirza Ghulam Ahmad, who claimed divine revelation in restoring a corrupted Islam to a purer form. His revivalist teachings were an eclectic mix of Sufism and other Islamic and Christian elements. His claim to be a prophet sent by god, albeit not a "law-bearing" prophet, has enraged more orthodox Muslims. Ahmad was also convinced that Jesus survived his ordeal on the cross to die at a ripe old age—in Kashmir. This also challenges orthodox Islam, which holds that Jesus was raised alive to heaven.
Reasonable men ought to be able to differ. (I confess, so strike me god, that my early Roman Catholic catechism of Jesus’s crucifixion, burial and resurrection seems no less implausible than the Kashmiri theorem.) But from the start, of all Islam’s many sects, Ahmadis have been singled out for persecution.
Worse, from the 1970s the Pakistani state has officially sanctioned the persecution. In response to anti-Ahmadi riots in 1974 parliament passed a constitutional amendment to define what it was to be Muslim. Ahmadis were pointedly excluded. Then in 1984 General Zia ul Haq, Pakistan’s Sunni dictator, amended the laws again. Henceforth Ahmadis were prohibited from professing their faith, and banned from “indirectly or directly posing as a Muslim”. In other words, even saying asalaam aleikum was out of bounds, though Pakistan has no other common greeting.
Ahmadis henceforth could not call the faithful to prayer. They could not display Koranic inscriptions. They could not build new mosques, repair old ones or even refer to "mosques" as such—they were “places of worship”, if you please. Indeed belief in the prophethood of Mirza Ghulam Ahmad itself was blasphemous, because it defiled the name of the Prophet Mohammed—a capital crime.
Ali Dayan Hasan of Human Rights Watch points out that while the government persecutes Ahmadi—some 400 Ahmadis have been charged in the past decade—it rarely brings cases against the perpetrators of anti-Ahmadi violence. In Lahore when I was there, banners flew from some of main thoroughfares proclaiming death to the “Qadianis”, a derogatory term for Ahmadis. The Punjab government of Mr Sharif refuses to pull them down, on the grounds that removing them might generate an “adverse reaction”.
Mr Ata-ullah and colleagues—gentle, cultured men—guffaw at what they call the “mischief of the law”, the multiple absurdities of their persecution. Mr Ata-ullah points to an engraving of the Kalima that the government has crudely boarded over. Anywhere else, he says, covering up the Muslim profession of faith like that would be a shocking act. Thick volumes keep a tally of the persecution. In one instance, the entire Ahmadi population of nearby Rabwah town, about 60,000 people, was booked for dressing up smartly and distributing sweets to children on the 100th anniversary of the community’s founding.
During the first Friday prayers after the massacre, there was no sign of anger at the perpetrators, nor of self-pity. But as the worshippers knelt with their heads to the ground, a low keening like the sound of a rushing wind ran through the mosque, and shoulders suddenly shook in grief. “In our prayers we always weep,” Mr Ata-ullah said afterwards. “The milk does not rise in the mother’s breast until the baby cries. Before Allah we have to cry like babies, if we want his blessing: cry like a whole pot on the boil.”
The Economist,
June 10th 2010
By: banyan
http://www.economist.com/blogs/banyan/2010/06/state_persecution_and_pakistans_ahmadi_sect#comment-568624
Sunday, May 30, 2010
പാക്കിസ്താനിലെ പള്ളി ആക്രമണം
പാക്കിസ്താനിലെ രണ്ട് അഹ്മദിയ്യാ മുസ്ലിം പള്ളികള് ഭീകരവാദികളുടെ ആക്രമണത്തിനു വിധേയമായതിനെക്കുറിച്ചുള്ള അഹമദിയ്യാ മുസ്ലിം ജമാഅത്തിന്റെ ആഗോള ഖലീഫയുടെ പ്രതികരണം:
In response to the terrorist attacks that took place at two Ahmadi mosques in Lahore earlier today, His Holiness, Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (Supreme Head of the World wide Ahmadiyya Movement) has issued the following statement:
“The terrorist attacks that occurred today at two of our mosques in Lahore
were completely barbaric and alien to all forms of humanity.
These attacks took place in mosques which are places of worship and at the
time of the Friday prayers which all Muslims know is a holy and sacred time.
No true Muslims could ever countenance such attacks, such cruelty and such
barbaric behaviour. No form of terrorism has any place in Islam and thus
those who were behind these attacks may justify their acts in its name, but let
it be clear they are Muslim only in name and never in deed.
The situation in Pakistan is extremely grave. For decades Ahmadi Muslims
have not been able to live in peace, in fact they live their lives in constant
danger. In 1974 Ahmadi Muslims were declared ‘non-Muslim’ by the
Government of Pakistan and then ten years later the infamous Ordinance XX
was adopted which criminalised all forms of Ahmadi worship and the practice
of its faith.
These laws effectively legitimised the exclusion and persecution of our
Jama’at in Pakistan. Ever since, extremists have taken advantage and
targeted Ahmadis. Despite this cruelty Ahmadis have remained loyal citizens
of Pakistan and have never shown any form of civil disobedience.
At this time we do not know the full extent of what has happened. However it
is clear that dozens of Ahmadis have been killed and many others have been
injured. I pray that Allah may grant patience to all those who have been left
bereaved and grant an elevated status in Paradise to those who have been
martyred. May God restore to health those who have been injured.
The Ahmadiyya Muslim Jama’at is a peace loving true Muslim Jama’at. Thus
there will be no improper reaction from any Ahmadi. Our salvation lies in our
supplications to God Almighty and we believe that He has, and always will, help us. No terrorist and no government can ever stop the progress of our
Jama’at because it is a Divine organisation.
May Allah protect all good natured people from the evil acts of those opposed
to peace.”
In response to the terrorist attacks that took place at two Ahmadi mosques in Lahore earlier today, His Holiness, Hadhrat Mirza Masroor Ahmad (Supreme Head of the World wide Ahmadiyya Movement) has issued the following statement:
“The terrorist attacks that occurred today at two of our mosques in Lahore
were completely barbaric and alien to all forms of humanity.
These attacks took place in mosques which are places of worship and at the
time of the Friday prayers which all Muslims know is a holy and sacred time.
No true Muslims could ever countenance such attacks, such cruelty and such
barbaric behaviour. No form of terrorism has any place in Islam and thus
those who were behind these attacks may justify their acts in its name, but let
it be clear they are Muslim only in name and never in deed.
The situation in Pakistan is extremely grave. For decades Ahmadi Muslims
have not been able to live in peace, in fact they live their lives in constant
danger. In 1974 Ahmadi Muslims were declared ‘non-Muslim’ by the
Government of Pakistan and then ten years later the infamous Ordinance XX
was adopted which criminalised all forms of Ahmadi worship and the practice
of its faith.
These laws effectively legitimised the exclusion and persecution of our
Jama’at in Pakistan. Ever since, extremists have taken advantage and
targeted Ahmadis. Despite this cruelty Ahmadis have remained loyal citizens
of Pakistan and have never shown any form of civil disobedience.
At this time we do not know the full extent of what has happened. However it
is clear that dozens of Ahmadis have been killed and many others have been
injured. I pray that Allah may grant patience to all those who have been left
bereaved and grant an elevated status in Paradise to those who have been
martyred. May God restore to health those who have been injured.
The Ahmadiyya Muslim Jama’at is a peace loving true Muslim Jama’at. Thus
there will be no improper reaction from any Ahmadi. Our salvation lies in our
supplications to God Almighty and we believe that He has, and always will, help us. No terrorist and no government can ever stop the progress of our
Jama’at because it is a Divine organisation.
May Allah protect all good natured people from the evil acts of those opposed
to peace.”
Monday, May 10, 2010
കളിമണ്ണില് നിന്നുള്ള സൃഷ്ടിപ്പ്
ജീവോല്പത്തിയിലും മനുഷ്യ സൃഷ്ടിപ്പിലും ജലവും കളിമണ്ണും വഹിച്ച പങ്കിനെക്കുറിച്ച് 1400 വര്ഷങ്ങള്ക്ക് മുമ്പ് പ്രതിപാദിച്ച വിശുദ്ധഖുര്ആന്റെ വിസ്മയാവഹമായ ഉജ്ജ്വല തേജസ്സിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ച് തെല്ലിട അത്ഭുത പരതന്ത്രരാകാതിരിക്കാന് നമുക്ക് കഴിയുമോ? കളിമണ്ണ് കുഴച്ച് പാകപ്പെടുത്തി മനുഷ്യരൂപം മെനഞ്ഞെടുത്ത് ഉണക്കി അതില് ജീവന് നല്കുകവഴി കണ്ണും മൂക്കും ചെവിയും അസ്ഥിവ്യൂഹവും തലച്ചോറും രക്തചംക്രമണവും പ്രതിരോധശക്തിയും നാഡിവ്യവസ്ഥയും ഉല്പാദനേന്ദ്രിയങ്ങളും ഡി. എന്. എ., ആര്. എന്. എ. പോലുള്ള അതിസങ്കീര്ണ്ണ ഘടകങ്ങളും ഞൊടിയിടയില് ഉടലെടുത്തുണ്ടായ ആദ്യ മനുഷ്യന് ആദമിനെക്കുറിച്ചുള്ള മൂഢ കഥകള് വിവരിക്കുന്ന ബൈബിളിനേക്കാള് എത്രയോ ബുദ്ധിപൂര്വ്വവും ശാസ്ത്രീയവുമായ പ്രതിപാദനങ്ങളാണ് ഖുര്ആന് കാഴ്ചവെക്കുന്നത്. മനുഷ്യ സൃഷ്ടിപ്പിനെ ലക്ഷ്യമിട്ട് കൊണ്ട് ജന്തുലോകം കടന്ന് വന്ന പരിണാമ ഘട്ടങ്ങള് സൃഷ്ടിപ്പിന്റെ വിസ്മയാവഹമായ അത്ഭുതവും സമാനതയില്ലാത്ത അതിവിശിഷ്ട നൈപുണ്യവുമാണ്.
"വാസ്തവത്തില് അവന് നിങ്ങളെ പല ദശകളിലായി സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു (71:15)" "നിങ്ങള് തീര്ച്ചയായും ഒരു സ്ഥിതിയില് നിന്ന് മറ്റൊരു സ്ഥിതിയിലേക്ക് പടിപടിയായി കയറി പോയ്കൊണ്ടിരിക്കും" (84:20) എന്നീ ഖുര്ആന് സൂക്തങ്ങള് അനുസരിച്ച് സ്രഷ്ടാവായ അല്ലാഹു പടിപടിയായി നടത്തിയ സൃഷ്ടിപ്പിന്റെ പരമപ്രധാനമായ ലക്ഷ്യം മനുഷ്യനായിരുന്നു. അല്ലാതെ ജന്തുശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര് കരുതുന്നത് പോലെ പരിണാമ പ്രക്രിയയില് യാദൃച്ഛികമായി ഉടലെടുത്ത ഒരു സൃഷ്ടിയല്ല മനുഷ്യന്. ജീവിതത്തിന്റെ ഉറവിടത്തെക്കുറിച്ചും തുടര്ന്നുനള്ള പരിണാമ ദശകളെ ക്കുറിച്ചും ഖുര്ആന് നല്കിയ വെളിപാടുകളില് ഒന്നുപോലും ഖണ്ഡിക്കുവാന് ശാസ്ത്രത്തിനും, ഇന്ന് നിലവിലുള്ള ശാസ്ത്ര തത്വങ്ങള്ക്കും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ജീവന് ഉടലെടുക്കുന്നതിന് മൂന്നര ബില്യന് വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുമ്പ് തന്നെ ഭൌമാന്തരീക്ഷം നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. അന്ന് അന്തരീക്ഷത്തില് ഓമക്സിജന് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്ന് പ്രപഞ്ചതാപത്തില് നിന്നു ഊര്ജ്ജം ആഗിരണം ചെയ്ത് ജീവിക്കുന്ന ആര്ക്കിബാക്ടീരിയകള് മാത്രമെഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
"ഇതിന് മുമ്പേ (മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടി ക്കുന്നതിന് മുമ്പേ) കഠിനമായ അഗ്നിയി ല് നിന്നു ജിന്നിനെ നാം സൃഷ്ടിച്ചു" (75:28) എന്നും, "ജിന്നുകളെ അഗ്നിജ്വാലകളില് നിന്നു അവന് സൃഷ്ടിച്ചു" (55:16) എന്നുമുള്ള ഖുര്ആന് വാക്യങ്ങള് ജീവോല്പത്തിയിലെ പൂര്വ്വ കണ്ണികളായ "ആര്ക്കി ബാക്ടീരിയ" എന്ന ഇനം ബാക്ടീരിയകളെയാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ഇവ മിന്നല് പിണറുകളില് നിന്നും കോസ്മിക്ക് റേഡിയേഷനില്നിനന്നും ഊര്ജ്ജം ആഗിരണം ചെയ്തായിരുന്നു ജീവിച്ചിരുന്നത് എന്നും ' Dickson' എന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞന് പറയുന്നു. നബിവചനങ്ങളില് നിന്നു ജിന്ന് എന്ന പദം ഇത്തരം ബാക്ടീരിയകളെ കൂടി പ്രതി നിധാനം ചെയ്തിരുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. മനുഷ്യ സൃഷ്ടിപ്പിന് എത്രയോ മുമ്പ് തന്നെ ഇത്തരം അതിസൂക്ഷ്മ ജിന്നുകളെ നാം അഗ്നിയില് നിന്ന് സൃഷ്ടിച്ചു എന്ന ഖുര്ആനിക വെളിപാട് തികച്ചും യുക്തിപൂര്വ്വകമായിതന്നെ നിലകൊള്ളുന്നു. ജീവോല്പ്പ്ത്തിക്ക് മുമ്പ് കോടിക്കണക്കിന് വര്ഷമങ്ങളോളം ഭൌമാന്തരീക്ഷത്തില് പെറ്റ് പെരുകിയ ഇത്തരം സൂക്ഷ്മാണു ജീവികളുടെ മൃതകോശങ്ങള് വീണടിഞ്ഞ് നുരഞ്ഞ് പതഞ്ഞതിന്റെ ഫലമായി ഭൂമിയിലെ ആദിമ കടലുകള് ജൈവകോശ വളര്ച്ചക്ക് തയ്യാറെടുത്ത് നില്ക്കുന്ന ദ്രാവക സഞ്ചയമായി (Primordial Soup) തീര്ന്നി രിക്കാവുന്നതുമാണ്.
അനേകം അമിനോഅംള തന്മാതത്രകള് യോജിച്ചാണ് പ്രൊട്ടീന് ഉണ്ടാവുന്നത്. വിവിധ തരത്തിലുള്ള ഈ പ്രൊട്ടീനുകളാണ് ജൈവശരീര നിര്മ്മിതിക്കാവശ്യമായ ചുടുകട്ടകള് ആയിപ്രവര്തി്ക്കുന്നത്. പ്രാഥമിക ഭൌമാന്തരീക്ഷ വാതകങ്ങള് അതിശക്തമായ മിന്നല് പിണറുകളുടെയും സൂക്ഷ്മ താപവികിരണങ്ങളുടെയും സാന്നിദ്ധ്യത്തില് കടല് ജലവുമായി നടക്കുന്ന രാസ പ്രവര്ത്തനങ്ങള് കാരണമായി ജൈവകോശ നിര്മ്മിനതിക്കാവശ്യമായ പ്രൊട്ടീന് തന്മാശത്രകളായി രൂപപ്പെടുകയായിരുന്നുവെന്നാണ് ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര് വിശ്വക്കുന്നത്. 1953 ല് Stanlay Miller നടത്തിയ പരീക്ഷണമാണ് ശാസ്ത്ര ജ്ഞന്മാ്രെ ഈ നിഗമനത്തിലെത്തിച്ചത്.
ഏകദേശം ഇതേകാലഘട്ടത്തില് തന്നെ Watson, Crick എന്നീ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാടര് ജീവന്റെ അടിസ്ഥാന ശിലകള് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഡി. എന്. എ. യുടെയും, ആര്. എന്. എ. യുടെയും ഘടനാ നിഗൂഢതകള് അനാവരണം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. ശൂന്യാകാശ ത്തില് നിന്നു പതിച്ച ഉല്ക്കകകളില് ചില ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാതര് അമിനോ അംളങ്ങള് കണ്ടെത്തുകയുണ്ടായി. ഇതിനെ തുടര്ന്ന് ജീവന്റെ അഅടിസ്ഥാന ശിലകളായ അമിനോ അംളങ്ങള് ആകാശോല്പ്ന്നങ്ങളായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടു.
കളിമണ്ണിന്റെ സുപ്രധാന ധര്മ്മം
ആര്ക്കി ബാക്ടീരിയകള് എന്നറിയ പ്പെടുന്ന ജിന്നുകള്ക്കും സസ്യജാലങ്ങള് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട കാലത്തിന്നുമിടക്കുണ്ടായിരുന്ന കാലഘട്ടം ജീവോല്പത്തിക്ക് അനിവാര്യങ്ങളായ പദാര്ത്ഥ ങ്ങളുടെ സങ്കലന കാലഘട്ടമായിരുന്നു. ജൈവകോശ നിര്മ്മിതിക്ക് ആവശ്യമായ പദാര്ത്ഥ രൂപീകരണത്തില് ജലം ഒരു സുപ്രധാന പങ്ക്വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. ജലത്തിന്റെ സഹായത്താടെ രൂപീകൃതമായ ഈ പദാര്ത്ഥം ജൈവ കാര്ബണിക സംയുക്തങ്ങളടങ്ങുന്ന ഉറഞ്ഞ് കിടക്കുന്നകളിമണ്ണായിരുന്നു.
കാര്ബണ്, ഹൈഡ്രജന്, ഓക്സിജന് അടങ്ങിയ കാര്ബണിക സംയുക്തത്തോട് (Aldehyde) അമോണിയ കൂടിച്ചേര്ന്ന് അമിനോ നൈട്രേറ്റ് ഉണ്ടാകുന്നു. അമിനോ നൈട്രേറ്റിന് ജല വിശ്ളേ ഷണം സംഭവിച്ച് അമിനോ അംളമാവുന്നു. ഇങ്ങനെ ഉണ്ടാവുന്ന അമിനോ അംളം ജലത്തില് തന്നെ സ്ഥിതി ചെയ്യുമ്പാള്, ഏത് നിമിഷവും അതിനോട് ഒരു ഹൈഡ്രജന് തന്മാത്ര ചേര്ന്ന് വീണ്ടും അമിനോ നൈട്രേറ്റ് ആയിമാറാവുന്നതാണ്. ഇത് സംഭവിക്കാതിരിക്കണമെങ്കില് അമിനോഅംള തന്മാത്രകള് ജല കണികകള് ഇല്ലാത്ത ഒരു വരണ്ട അവസ്ഥയില് എത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അമിനോ അംളങ്ങളില് നിന്നു കോശ നിര്മ്മിതിക്ക് ആവശ്യമായ പ്രൊട്ടീനുകളും ന്യുക്ളിയോടൈഡും ഉണ്ടാവണമെങ്കില് അതില് നിന്നു ജല തന്മാഉത്രകള് നഷ്ടപ്പെടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. എന്നാല് ജല സാന്നിദ്ധ്യത്തില് ഇവ വീണ്ടും പഴയ രാസസംയുക്തങ്ങളായിമാറുകയും ചെയ്യും. ആദിമ കടല് തിരമാലകള് ഈ സംയുക്തങ്ങളെ പാറകളിലും, ചെളിയിലും മണ്ണിലും എത്തിച്ചാല് അവ അവിടെ കിടന്ന് ഉണങ്ങി വരണ്ട് സ്ഥിര സംയുക്തങ്ങളായിത്തീരുന്നതാണ്. ഈ മാറ്റത്തിന് മരത്തിലെ സിലിക്കയും കളിമണ്ണും ഉല്പ്രേ രകങ്ങളായി (Catalysts)പ്രവര്ത്തിക്കുന്നു. Cairns Smith എന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞന് 1966 ല് അവതരിപ്പിച്ച ഉപന്യാസത്തിന്റെ ആദ്യ ഭാഗത്ത്, സിലിക്കയുടെ സഹായമില്ലാതെ ജൈവസംയുക്ത നിര്മ്മി തിക്ക് സഹായിച്ച ഒരേ ഒരു വസ്തു കളിമണ്ണ് മാത്രമാ യിരുന്നുവെന്ന് സമര്ത്ഥി ക്കുകയുണ്ടായി.
ജലത്തില് വെച്ചുള്ള പ്രാഥമിക സംയുക്ത രൂപീകരണത്തിന് ശേഷം ജൈവകോശ രൂപീകരണത്തിനിടയില് ഒരു വരണ്ട, നിര്ജ്ജവലാവസ്ഥ കൂടാതെ പ്രൊട്ടീനുകളും ന്യൂക്ളിയോടൈഡുകളും ഉണ്ടാവുന്ന ഒരു രാസമാറ്റം ചിന്തനീയമല്ലാത്ത കാര്യമാണെന്ന് ഇതില് നിന്നു വ്യക്തമാകുന്നു.
ജലത്തില് നിന്നാരംഭിച്ച് ഉണങ്ങിവരണ്ട ഒരു മദ്ധ്യഘട്ടം തരണം ചെയ്തശേ ഷമാണ് ജീവോല്പ്പത്തിക്ക് പ്രാരംഭം കുറിച്ചതെന്ന അഭിപ്രായ പ്രകടനക്കാരുടെ പക്ഷത്താണ് വിശുദ്ധ ഖുര്ആന് നിലകൊള്ളുന്നത്. സാന്ദ്രതയേറിയ പ്രാഗ്രൂപ ദ്രാവകം കളിമണ് പാളികളില് പൊതിഞ്ഞ് ചൂളക്ക് വെച്ച മണ്പാത്രം പോലെ മുട്ടിയാല് മുഴങ്ങുന്ന അവസ്ഥയിലായിത്തീര്ന്നു . ജൈവ പദാര്ത്ഥ രൂപീകരണത്തില് കളിമണ്ണ് വഹിച്ച സുപ്രധാന ധര്മ്മത്തെ NOAM LAHER, DAVID WHITE, SHER WOOD CHANG, എന്നീ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാ്രുടെ പരീക്ഷണങ്ങള് കൂടുതല് ശക്തമായി സ്ഥിരീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ സിദ്ധാന്തം ഖുര്ആനിക പ്രസ്താവനകളോട് വളരെയേറെസാമ്യം പുലര്ത്തു ന്നു.
"ജീവനുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളെയും നാം ജലത്തില് നിന്ന് ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു. " (21:31)
"അദ്ദേഹത്തെ (ആദമിനെ) അവന് കളിമണ്ണില് നിന്ന് സൃഷ്ടിച്ചു." (3:60)
"അവനത്രെ നിങ്ങളെ കളിമണ്ണില്നിന്നു സൃഷ്ടിച്ചത്." (6:3)
"ചൂളക്ക് വെച്ച മണ്പാത്രം പോലെ മുട്ടിയാല് മുഴങ്ങുന്ന വരണ്ട കളിമണ്ണില്നിന്നു അവന് മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചു." (55:15)
"സത്യമായും മുട്ടിയാല് ശബ്ദിക്കുന്ന രൂപപ്പെടുത്തിയ കറുത്ത കളിമണ്ണില് നിന്നു മനുഷ്യനെ നാം സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു." (15:27)
ഓസോണ് പാളികള് ഇല്ലാത്ത അന്നത്തെ ഭൌമാന്തരീക്ഷം, അള്ട്രാവയലറ്റ് രശ്മികളുടെ അതികഠിനമായ റേഡിയോ വികിരണതാപം ഉണങ്ങി വരണ്ട കളിമണ്പാളികളുടെ നേര്ത്ത ചര്മ്മ പടലങ്ങള് ഒന്നിന്ന് മീതെ ഒന്നായി അടുക്കുകളായി ശേഖരിക്കപ്പെടുന്നതിന്നിടയാക്കുന്നു. അസംഖ്യം വരുന്ന ഈ പാളികള് രാസ പ്രക്രിയകള്ക്കുള്ള ഊഹാതീതമായ പ്രതല വിസ്തീര്ണ്ണം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നുവെന്നതാണ് മറ്റൊരു പ്രധാന സവിശേഷത. രാസപ്രവര്ത്ത നങ്ങള്ക്ക് ആവശ്യമായ ഊര്ജ്ജം സൂക്ഷ്മതാപ വികിരണങ്ങളില് നിന്നു ആഗിരണം ചെയ്യുവാനുള്ള കഴിവും ഇത്തരം കളിമണ് പാളികള്ക്കുണ്ടെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര്ക ണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു. (Coyne - University of California)
അവലംബം : ‘Revelation, Rationality, Knowledge and Truth’ By Hazrath Mirza Tahir Ahmad..
"വാസ്തവത്തില് അവന് നിങ്ങളെ പല ദശകളിലായി സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു (71:15)" "നിങ്ങള് തീര്ച്ചയായും ഒരു സ്ഥിതിയില് നിന്ന് മറ്റൊരു സ്ഥിതിയിലേക്ക് പടിപടിയായി കയറി പോയ്കൊണ്ടിരിക്കും" (84:20) എന്നീ ഖുര്ആന് സൂക്തങ്ങള് അനുസരിച്ച് സ്രഷ്ടാവായ അല്ലാഹു പടിപടിയായി നടത്തിയ സൃഷ്ടിപ്പിന്റെ പരമപ്രധാനമായ ലക്ഷ്യം മനുഷ്യനായിരുന്നു. അല്ലാതെ ജന്തുശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര് കരുതുന്നത് പോലെ പരിണാമ പ്രക്രിയയില് യാദൃച്ഛികമായി ഉടലെടുത്ത ഒരു സൃഷ്ടിയല്ല മനുഷ്യന്. ജീവിതത്തിന്റെ ഉറവിടത്തെക്കുറിച്ചും തുടര്ന്നുനള്ള പരിണാമ ദശകളെ ക്കുറിച്ചും ഖുര്ആന് നല്കിയ വെളിപാടുകളില് ഒന്നുപോലും ഖണ്ഡിക്കുവാന് ശാസ്ത്രത്തിനും, ഇന്ന് നിലവിലുള്ള ശാസ്ത്ര തത്വങ്ങള്ക്കും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ജീവന് ഉടലെടുക്കുന്നതിന് മൂന്നര ബില്യന് വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുമ്പ് തന്നെ ഭൌമാന്തരീക്ഷം നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. അന്ന് അന്തരീക്ഷത്തില് ഓമക്സിജന് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്ന് പ്രപഞ്ചതാപത്തില് നിന്നു ഊര്ജ്ജം ആഗിരണം ചെയ്ത് ജീവിക്കുന്ന ആര്ക്കിബാക്ടീരിയകള് മാത്രമെഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
"ഇതിന് മുമ്പേ (മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടി ക്കുന്നതിന് മുമ്പേ) കഠിനമായ അഗ്നിയി ല് നിന്നു ജിന്നിനെ നാം സൃഷ്ടിച്ചു" (75:28) എന്നും, "ജിന്നുകളെ അഗ്നിജ്വാലകളില് നിന്നു അവന് സൃഷ്ടിച്ചു" (55:16) എന്നുമുള്ള ഖുര്ആന് വാക്യങ്ങള് ജീവോല്പത്തിയിലെ പൂര്വ്വ കണ്ണികളായ "ആര്ക്കി ബാക്ടീരിയ" എന്ന ഇനം ബാക്ടീരിയകളെയാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ഇവ മിന്നല് പിണറുകളില് നിന്നും കോസ്മിക്ക് റേഡിയേഷനില്നിനന്നും ഊര്ജ്ജം ആഗിരണം ചെയ്തായിരുന്നു ജീവിച്ചിരുന്നത് എന്നും ' Dickson' എന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞന് പറയുന്നു. നബിവചനങ്ങളില് നിന്നു ജിന്ന് എന്ന പദം ഇത്തരം ബാക്ടീരിയകളെ കൂടി പ്രതി നിധാനം ചെയ്തിരുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. മനുഷ്യ സൃഷ്ടിപ്പിന് എത്രയോ മുമ്പ് തന്നെ ഇത്തരം അതിസൂക്ഷ്മ ജിന്നുകളെ നാം അഗ്നിയില് നിന്ന് സൃഷ്ടിച്ചു എന്ന ഖുര്ആനിക വെളിപാട് തികച്ചും യുക്തിപൂര്വ്വകമായിതന്നെ നിലകൊള്ളുന്നു. ജീവോല്പ്പ്ത്തിക്ക് മുമ്പ് കോടിക്കണക്കിന് വര്ഷമങ്ങളോളം ഭൌമാന്തരീക്ഷത്തില് പെറ്റ് പെരുകിയ ഇത്തരം സൂക്ഷ്മാണു ജീവികളുടെ മൃതകോശങ്ങള് വീണടിഞ്ഞ് നുരഞ്ഞ് പതഞ്ഞതിന്റെ ഫലമായി ഭൂമിയിലെ ആദിമ കടലുകള് ജൈവകോശ വളര്ച്ചക്ക് തയ്യാറെടുത്ത് നില്ക്കുന്ന ദ്രാവക സഞ്ചയമായി (Primordial Soup) തീര്ന്നി രിക്കാവുന്നതുമാണ്.
അനേകം അമിനോഅംള തന്മാതത്രകള് യോജിച്ചാണ് പ്രൊട്ടീന് ഉണ്ടാവുന്നത്. വിവിധ തരത്തിലുള്ള ഈ പ്രൊട്ടീനുകളാണ് ജൈവശരീര നിര്മ്മിതിക്കാവശ്യമായ ചുടുകട്ടകള് ആയിപ്രവര്തി്ക്കുന്നത്. പ്രാഥമിക ഭൌമാന്തരീക്ഷ വാതകങ്ങള് അതിശക്തമായ മിന്നല് പിണറുകളുടെയും സൂക്ഷ്മ താപവികിരണങ്ങളുടെയും സാന്നിദ്ധ്യത്തില് കടല് ജലവുമായി നടക്കുന്ന രാസ പ്രവര്ത്തനങ്ങള് കാരണമായി ജൈവകോശ നിര്മ്മിനതിക്കാവശ്യമായ പ്രൊട്ടീന് തന്മാശത്രകളായി രൂപപ്പെടുകയായിരുന്നുവെന്നാണ് ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര് വിശ്വക്കുന്നത്. 1953 ല് Stanlay Miller നടത്തിയ പരീക്ഷണമാണ് ശാസ്ത്ര ജ്ഞന്മാ്രെ ഈ നിഗമനത്തിലെത്തിച്ചത്.
ഏകദേശം ഇതേകാലഘട്ടത്തില് തന്നെ Watson, Crick എന്നീ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാടര് ജീവന്റെ അടിസ്ഥാന ശിലകള് എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഡി. എന്. എ. യുടെയും, ആര്. എന്. എ. യുടെയും ഘടനാ നിഗൂഢതകള് അനാവരണം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. ശൂന്യാകാശ ത്തില് നിന്നു പതിച്ച ഉല്ക്കകകളില് ചില ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാതര് അമിനോ അംളങ്ങള് കണ്ടെത്തുകയുണ്ടായി. ഇതിനെ തുടര്ന്ന് ജീവന്റെ അഅടിസ്ഥാന ശിലകളായ അമിനോ അംളങ്ങള് ആകാശോല്പ്ന്നങ്ങളായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടു.
കളിമണ്ണിന്റെ സുപ്രധാന ധര്മ്മം
ആര്ക്കി ബാക്ടീരിയകള് എന്നറിയ പ്പെടുന്ന ജിന്നുകള്ക്കും സസ്യജാലങ്ങള് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട കാലത്തിന്നുമിടക്കുണ്ടായിരുന്ന കാലഘട്ടം ജീവോല്പത്തിക്ക് അനിവാര്യങ്ങളായ പദാര്ത്ഥ ങ്ങളുടെ സങ്കലന കാലഘട്ടമായിരുന്നു. ജൈവകോശ നിര്മ്മിതിക്ക് ആവശ്യമായ പദാര്ത്ഥ രൂപീകരണത്തില് ജലം ഒരു സുപ്രധാന പങ്ക്വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. ജലത്തിന്റെ സഹായത്താടെ രൂപീകൃതമായ ഈ പദാര്ത്ഥം ജൈവ കാര്ബണിക സംയുക്തങ്ങളടങ്ങുന്ന ഉറഞ്ഞ് കിടക്കുന്നകളിമണ്ണായിരുന്നു.
കാര്ബണ്, ഹൈഡ്രജന്, ഓക്സിജന് അടങ്ങിയ കാര്ബണിക സംയുക്തത്തോട് (Aldehyde) അമോണിയ കൂടിച്ചേര്ന്ന് അമിനോ നൈട്രേറ്റ് ഉണ്ടാകുന്നു. അമിനോ നൈട്രേറ്റിന് ജല വിശ്ളേ ഷണം സംഭവിച്ച് അമിനോ അംളമാവുന്നു. ഇങ്ങനെ ഉണ്ടാവുന്ന അമിനോ അംളം ജലത്തില് തന്നെ സ്ഥിതി ചെയ്യുമ്പാള്, ഏത് നിമിഷവും അതിനോട് ഒരു ഹൈഡ്രജന് തന്മാത്ര ചേര്ന്ന് വീണ്ടും അമിനോ നൈട്രേറ്റ് ആയിമാറാവുന്നതാണ്. ഇത് സംഭവിക്കാതിരിക്കണമെങ്കില് അമിനോഅംള തന്മാത്രകള് ജല കണികകള് ഇല്ലാത്ത ഒരു വരണ്ട അവസ്ഥയില് എത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അമിനോ അംളങ്ങളില് നിന്നു കോശ നിര്മ്മിതിക്ക് ആവശ്യമായ പ്രൊട്ടീനുകളും ന്യുക്ളിയോടൈഡും ഉണ്ടാവണമെങ്കില് അതില് നിന്നു ജല തന്മാഉത്രകള് നഷ്ടപ്പെടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. എന്നാല് ജല സാന്നിദ്ധ്യത്തില് ഇവ വീണ്ടും പഴയ രാസസംയുക്തങ്ങളായിമാറുകയും ചെയ്യും. ആദിമ കടല് തിരമാലകള് ഈ സംയുക്തങ്ങളെ പാറകളിലും, ചെളിയിലും മണ്ണിലും എത്തിച്ചാല് അവ അവിടെ കിടന്ന് ഉണങ്ങി വരണ്ട് സ്ഥിര സംയുക്തങ്ങളായിത്തീരുന്നതാണ്. ഈ മാറ്റത്തിന് മരത്തിലെ സിലിക്കയും കളിമണ്ണും ഉല്പ്രേ രകങ്ങളായി (Catalysts)പ്രവര്ത്തിക്കുന്നു. Cairns Smith എന്ന ശാസ്ത്രജ്ഞന് 1966 ല് അവതരിപ്പിച്ച ഉപന്യാസത്തിന്റെ ആദ്യ ഭാഗത്ത്, സിലിക്കയുടെ സഹായമില്ലാതെ ജൈവസംയുക്ത നിര്മ്മി തിക്ക് സഹായിച്ച ഒരേ ഒരു വസ്തു കളിമണ്ണ് മാത്രമാ യിരുന്നുവെന്ന് സമര്ത്ഥി ക്കുകയുണ്ടായി.
ജലത്തില് വെച്ചുള്ള പ്രാഥമിക സംയുക്ത രൂപീകരണത്തിന് ശേഷം ജൈവകോശ രൂപീകരണത്തിനിടയില് ഒരു വരണ്ട, നിര്ജ്ജവലാവസ്ഥ കൂടാതെ പ്രൊട്ടീനുകളും ന്യൂക്ളിയോടൈഡുകളും ഉണ്ടാവുന്ന ഒരു രാസമാറ്റം ചിന്തനീയമല്ലാത്ത കാര്യമാണെന്ന് ഇതില് നിന്നു വ്യക്തമാകുന്നു.
ജലത്തില് നിന്നാരംഭിച്ച് ഉണങ്ങിവരണ്ട ഒരു മദ്ധ്യഘട്ടം തരണം ചെയ്തശേ ഷമാണ് ജീവോല്പ്പത്തിക്ക് പ്രാരംഭം കുറിച്ചതെന്ന അഭിപ്രായ പ്രകടനക്കാരുടെ പക്ഷത്താണ് വിശുദ്ധ ഖുര്ആന് നിലകൊള്ളുന്നത്. സാന്ദ്രതയേറിയ പ്രാഗ്രൂപ ദ്രാവകം കളിമണ് പാളികളില് പൊതിഞ്ഞ് ചൂളക്ക് വെച്ച മണ്പാത്രം പോലെ മുട്ടിയാല് മുഴങ്ങുന്ന അവസ്ഥയിലായിത്തീര്ന്നു . ജൈവ പദാര്ത്ഥ രൂപീകരണത്തില് കളിമണ്ണ് വഹിച്ച സുപ്രധാന ധര്മ്മത്തെ NOAM LAHER, DAVID WHITE, SHER WOOD CHANG, എന്നീ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാ്രുടെ പരീക്ഷണങ്ങള് കൂടുതല് ശക്തമായി സ്ഥിരീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ സിദ്ധാന്തം ഖുര്ആനിക പ്രസ്താവനകളോട് വളരെയേറെസാമ്യം പുലര്ത്തു ന്നു.
"ജീവനുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളെയും നാം ജലത്തില് നിന്ന് ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു. " (21:31)
"അദ്ദേഹത്തെ (ആദമിനെ) അവന് കളിമണ്ണില് നിന്ന് സൃഷ്ടിച്ചു." (3:60)
"അവനത്രെ നിങ്ങളെ കളിമണ്ണില്നിന്നു സൃഷ്ടിച്ചത്." (6:3)
"ചൂളക്ക് വെച്ച മണ്പാത്രം പോലെ മുട്ടിയാല് മുഴങ്ങുന്ന വരണ്ട കളിമണ്ണില്നിന്നു അവന് മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചു." (55:15)
"സത്യമായും മുട്ടിയാല് ശബ്ദിക്കുന്ന രൂപപ്പെടുത്തിയ കറുത്ത കളിമണ്ണില് നിന്നു മനുഷ്യനെ നാം സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു." (15:27)
ഓസോണ് പാളികള് ഇല്ലാത്ത അന്നത്തെ ഭൌമാന്തരീക്ഷം, അള്ട്രാവയലറ്റ് രശ്മികളുടെ അതികഠിനമായ റേഡിയോ വികിരണതാപം ഉണങ്ങി വരണ്ട കളിമണ്പാളികളുടെ നേര്ത്ത ചര്മ്മ പടലങ്ങള് ഒന്നിന്ന് മീതെ ഒന്നായി അടുക്കുകളായി ശേഖരിക്കപ്പെടുന്നതിന്നിടയാക്കുന്നു. അസംഖ്യം വരുന്ന ഈ പാളികള് രാസ പ്രക്രിയകള്ക്കുള്ള ഊഹാതീതമായ പ്രതല വിസ്തീര്ണ്ണം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നുവെന്നതാണ് മറ്റൊരു പ്രധാന സവിശേഷത. രാസപ്രവര്ത്ത നങ്ങള്ക്ക് ആവശ്യമായ ഊര്ജ്ജം സൂക്ഷ്മതാപ വികിരണങ്ങളില് നിന്നു ആഗിരണം ചെയ്യുവാനുള്ള കഴിവും ഇത്തരം കളിമണ് പാളികള്ക്കുണ്ടെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര്ക ണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു. (Coyne - University of California)
അവലംബം : ‘Revelation, Rationality, Knowledge and Truth’ By Hazrath Mirza Tahir Ahmad..
Sunday, May 2, 2010
എം.എം. അക്ബറിനോട്!
ബീമാ പള്ളിയുടെ ബ്ലോഗില് 'എം.എം. അക്ബറിന്റെ വിശദീകരണം' എന്ന തലക്കെട്ടില് വന്ന പോസ്റ്റാണ് ഈ കുറിപ്പെഴുതാന് പ്രേരണ.
പ്രസ്തുത പോസ്റ്റില് നിച് ഓഫ് ട്രൂത്ത് ഡയറക്ടര് എം.എം. അക്ബര് നല്കികയ വിശദീകരണക്കുറിപ്പില് ഇപ്രകാരം കാണാം:
"ശാപത്തിന്റെ മരക്കുരിശില് നിന്ന് തന്റെ ഉന്നത ദാസനായ യേശുക്രിസ്തുവിനെ ദൈവം രക്ഷിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തെ ദൈവം തന്നിലേക്കുയര്ത്തിയെന്നും ഖുര്ആന് വ്യക്തമാക്കുന്നു"
(വിശദീകരണക്കുറിപ്പിന്റെ പൂര്ണ്ണരൂപം ലഭിക്കാന് ഇവിടെ ക്ലിക്കുക)
എം.എം. അക്ബറിന്റെ ഈ പ്രസ്താവനയില് നിന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസവും ക്രിസ്തുമത വിശ്വാസികളുടെ വിശ്വാസവും തമ്മില് വലിയ അന്തരം ഇല്ല എന്നാണ്. ക്രിസ്തുമത വിശ്വാസികള് വിശ്വസിക്കുന്നത് യേശു ക്രിസ്തു (അ) കുരിശിലേറി മരിച്ചതിനു ശേഷം മൂന്നാം ദിവസം ഉയിര്ത്തെഴുന്നേറ്റ് പിതാവായ ദൈവത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി എന്നാണ്. അവസാന കാലത്ത് യേശു വീണ്ടും ഭൂമിയില് വന്ന് ദൈവരാജ്യം സ്ഥാപിക്കും എന്നും അവര് വിശ്വസിക്കുന്നു. എം.എം. അക്ബറിന്റെ വിശ്വാസമനുസരിച്ച്, യേശു ക്രിസ്തുവിനെ (ഈസാനബി) കുരിശില് തറക്കപ്പെടുന്നതില് നിന്ന് അല്ലാഹു രക്ഷിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തെ ഭൗതിക ശരീരത്തോടെ അല്ലാഹുവിലേക്ക് ഉയര്ത്തുകയും അവസാന കാലത്ത് വീണ്ടും ഭൂമിയില് വരികയും ചെയ്യും.
സ്ഥലകാല സീമകള്ക്കതീതനായ അല്ലാഹു, ഒരു മനുഷ്യനായഈസാനബി(അ)യെ (ക്രിതുമത വിശ്വാസികളെപ്പോലെ ഈസാനബി (അ) ദൈവ പുത്രനോ ദൈവമോ ആണെന്ന് എം എം അക്ബര് വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ?) ശാരീകമായി തന്നിലേക്ക് ഉയര്ത്തിയത് എങ്ങനെ? ഈസാനബി മറ്റു പ്രവാചകന്മാരെപ്പോലെ, മരിച്ചിട്ടില്ലെന്നും, ഇപ്പോഴും അല്ലാഹുവിന്റെ കൂടെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട് എന്നുമുള്ള താങ്കളുടെ വിശ്വാസത്തിന് വിശുദ്ധ ഖുര്ആനില് വല്ല തെളിവും ഉണ്ടോ? ദയവു ചെയ്ത് ഈ കാര്യങ്ങള് വ്യക്തമാക്കാന് സത്യാന്വേഷി എം.എം. അക്ബറിനോട് ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു.
പ്രസ്തുത പോസ്റ്റില് നിച് ഓഫ് ട്രൂത്ത് ഡയറക്ടര് എം.എം. അക്ബര് നല്കികയ വിശദീകരണക്കുറിപ്പില് ഇപ്രകാരം കാണാം:
"ശാപത്തിന്റെ മരക്കുരിശില് നിന്ന് തന്റെ ഉന്നത ദാസനായ യേശുക്രിസ്തുവിനെ ദൈവം രക്ഷിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തെ ദൈവം തന്നിലേക്കുയര്ത്തിയെന്നും ഖുര്ആന് വ്യക്തമാക്കുന്നു"
(വിശദീകരണക്കുറിപ്പിന്റെ പൂര്ണ്ണരൂപം ലഭിക്കാന് ഇവിടെ ക്ലിക്കുക)
എം.എം. അക്ബറിന്റെ ഈ പ്രസ്താവനയില് നിന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസവും ക്രിസ്തുമത വിശ്വാസികളുടെ വിശ്വാസവും തമ്മില് വലിയ അന്തരം ഇല്ല എന്നാണ്. ക്രിസ്തുമത വിശ്വാസികള് വിശ്വസിക്കുന്നത് യേശു ക്രിസ്തു (അ) കുരിശിലേറി മരിച്ചതിനു ശേഷം മൂന്നാം ദിവസം ഉയിര്ത്തെഴുന്നേറ്റ് പിതാവായ ദൈവത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി എന്നാണ്. അവസാന കാലത്ത് യേശു വീണ്ടും ഭൂമിയില് വന്ന് ദൈവരാജ്യം സ്ഥാപിക്കും എന്നും അവര് വിശ്വസിക്കുന്നു. എം.എം. അക്ബറിന്റെ വിശ്വാസമനുസരിച്ച്, യേശു ക്രിസ്തുവിനെ (ഈസാനബി) കുരിശില് തറക്കപ്പെടുന്നതില് നിന്ന് അല്ലാഹു രക്ഷിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തെ ഭൗതിക ശരീരത്തോടെ അല്ലാഹുവിലേക്ക് ഉയര്ത്തുകയും അവസാന കാലത്ത് വീണ്ടും ഭൂമിയില് വരികയും ചെയ്യും.
സ്ഥലകാല സീമകള്ക്കതീതനായ അല്ലാഹു, ഒരു മനുഷ്യനായഈസാനബി(അ)യെ (ക്രിതുമത വിശ്വാസികളെപ്പോലെ ഈസാനബി (അ) ദൈവ പുത്രനോ ദൈവമോ ആണെന്ന് എം എം അക്ബര് വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ?) ശാരീകമായി തന്നിലേക്ക് ഉയര്ത്തിയത് എങ്ങനെ? ഈസാനബി മറ്റു പ്രവാചകന്മാരെപ്പോലെ, മരിച്ചിട്ടില്ലെന്നും, ഇപ്പോഴും അല്ലാഹുവിന്റെ കൂടെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട് എന്നുമുള്ള താങ്കളുടെ വിശ്വാസത്തിന് വിശുദ്ധ ഖുര്ആനില് വല്ല തെളിവും ഉണ്ടോ? ദയവു ചെയ്ത് ഈ കാര്യങ്ങള് വ്യക്തമാക്കാന് സത്യാന്വേഷി എം.എം. അക്ബറിനോട് ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു.
Thursday, April 29, 2010
അദൃശ്യകാര്യങ്ങളിലുള്ള വിശ്വാസം
ദോഷബാധയെ സൂക്ഷിക്കുന്നവര്ക്ക് ഇത് മാര്ഗ്ഗദര്ശകമാകുന്നു. അദൃശ്യ യാഥാര്ഥ്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരത്രെഅവര് (വിശുദ്ധ ഖുര്ആന് 2:3,4.)
മേല് ഉദ്ധരിച്ച ഖുര്ആനിക സൂക്തം സൂചിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ അദൃശ്യ കാര്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുക എന്നത് ഇസ്ലാമിന്റെ അടിസ്ഥാന കാര്യമാണ്. ഖുര്ആന് യുക്തിയുടെയും ബുദ്ധിയുടെയും ഗ്രന്ഥമാണ്. മനുഷ്യന്റെ ആദര്ശങ്ങളെയും വിശ്വാസങ്ങളെയും ശക്തി ഉപയോഗിച്ചു നിര്ബന്ധപൂര്വ്വം തിരുത്തുന്നതിനെ ഖുര്ആന് അതിശക്തമായി അപലപിക്കുന്നു. അതിനാല് അദൃശ്യകാര്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുക എന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട് ഖുര്ആന് അന്ധവിശ്വാസത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന രീതിയില് ഈ സൂക്തത്തെ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത് ഖുര്ആനിക അദ്ധ്യാപനത്തിന് എതിരായിരിക്കും. നേരെ മറിച്ച്, തെളിവുകളുടെ പിന്ബലവും സുദൃഢ ന്യായീകരണവുമില്ലാതെ വ്യാജവിശ്വാസം പുലര്ത്തുന്നന്നവര് അവിശ്വാസികളാണെന്നാണ് ഖുര്ആന് ആരോപിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല, മൃഗീയമായ രീതിയില് അന്യരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെ മാറ്റുവാന് ശ്രമിക്കുന്നവരെ ഖുര്ആന് ആക്ഷേപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെയെങ്കില് പിന്നെ അദൃശ്യകാര്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുക എന്നതിന്റെ. വിവക്ഷ എന്താണ്? സവിസ്തരം പ്രതിപാദിക്കപ്പെടേണ്ട ഒരുവിഷയമാണിത്.
ഖുര്ആന്റെ ഒരു പ്രത്യേക ശൈലിയെന്ന നിലയ്ക്ക് ഈ പ്രയോഗത്തെക്കുറിച്ചു പഠിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇതിന്റെ യഥാര്ത്ഥ പൊരുള് മനസ്സിലാ ക്കുന്നതില് വരുത്തുന്ന വീഴ്ച മദ്ധ്യകാലത്തെ വിവിധ ചിന്താസരണികളില് പ്പെട്ട മുസ്ലിം പണ്ഡിതന്മാര് നടത്തിയ ചര്ച്ചകളില് സംഭവിച്ചതുപോലുള്ള ഗൌരവാവഹമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്ക്ക് കാരണമായിത്തീരാവുന്നതാണ്. കര്ക്കശക്കാരും അനുരഞ്ജന സ്വഭാവമില്ലാത്തവരുമായ ചില മുസ്ലിം പണ്ഡിതന്മാര് വിശ്വാസ കാര്യങ്ങളില് അല്പം പോലും യുക്തിജ്ഞാനം ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നത് വിസമ്മതിക്കുന്നവരാണ്. അവരുടെ അഭിപ്രായത്തില് വെളിപാടു സത്യങ്ങള് പര്യാപ്തമായിരിക്കെ, യുക്തിപരമായ പരിശോധനകള് കൂടാതെതന്നെ അവ സ്വീകരിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. ഈ വീക്ഷണത്തെ എതിര്ക്കുന്നവരാകട്ടെ, ഓരോ നിര്ണ്ണായക ഘട്ടത്തിലും അന്ധമായ വിശ്വാസത്തേക്കാള് യുക്തിക്ക് മുന്തൂക്കം നല്കികൊണ്ട്, യുക്തി അനുശാസിക്കും വിധം ഉറച്ചു നില്ക്കുവാന് ബോധിപ്പിക്കുന്ന ധാരാളം ഖുര്ആനിക സൂക്തങ്ങള് ഉദ്ധരിക്കു
എന്നാല് എന്താണ് വിശ്വാസം? അന്വേഷണ ബോധത്തെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താതെ എങ്ങനെയാണ് വിശ്വസി ക്കുക? സകല മതങ്ങളിലുമുള്പ്പെട്ട സാമാന്യജനങ്ങളില് ഭൂരിഭാഗവും അവര് വിശ്വസിക്കുന്നതിന്റെ അര്ത്ഥം ഗ്രഹിക്കാതെയാണ് വിശ്വസിക്കുന്നതെന്നത് ഒരു യാഥാര്ത്ഥ്യമാണല്ലോ. അവര്എങ്ങനെയോ വിശ്വസിക്കുവാനിടയായി. അതുകൊണ്ട് അവര് വിശ്വസിക്കുന്നു. വിശ്വാസം വെച്ചുപുലര്ത്തുന്നതിന്റെ കാരണവും അതാണ്.
ഓരോരുത്തരുടെയും വിശ്വാസങ്ങള് യുക്തിയുമായി തട്ടിച്ചു നോക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത അനിവാര്യമാക്കിത്തീര്ക്കുന്ന ഒരു പ്രതിസന്ധിയാണിത്. അവ തമ്മിലുള്ള പാരസ്പര്യംഏത് വിധത്തിലുള്ളതാണെന്ന് നിര്ണ്ണയം നടത്തേണ്ടത് സര്വ്വ പ്രധാനമായിത്തീരുന്നു.
ചില വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ അജ്ഞത കാരണം അങ്ങനെ യൊന്നിന്റെ അസ്തിത്വം തന്നെയില്ലന്ന് പറയുവാന് തീര്ച്ചയായും സാദ്ധ്യമല്ല എന്ന കാര്യം ആദ്യമേ സൂചിപ്പിച്ചു കൊള്ളട്ടെ. അവ നിലവിലുള്ളതായിരിക്കും. ഒരു പക്ഷെ അജ്ഞതയുടെ തിരശ്ശീലക്ക് പിന്നില് ഒളിഞ്ഞുകിടക്കുന്നതാവാം. എന്നാല് ഭാവിയില് മനുഷ്യഗവേഷണങ്ങള് മൂലമോ, ദിവ്യവെളിപാടുകള് മൂലമോ അദൃശ്യ മണ്ഡലത്തില് നിന്ന് അവ ദൃശ്യമണ്ഡലത്തിലേക്ക് കടന്നുവരുന്നതാണ്
അദൃശ്യം എന്ന പദം വിപുലമായ അര്ത്ഥത്തില്, ദൃശ്യമല്ലാത്തതും കേള്ക്കാന് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തതുമായ സകലതിനേയും സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നാണ്. മനുഷ്യന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലൂടെ ഗ്രഹണ സാദ്ധ്യമല്ലാത്ത സകലതും ഇതിന്റെ പരിധിയില്പെടുന്നു. ഈ അര്ത്ഥത്തില് പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളുടെ ഗ്രാഹ്യത ക്കപ്പുറമുള്ള സകല അസ്തിത്വ രൂപ ങ്ങളും അദൃശ്യം എന്നതില് ഉള്പ്പെടുന്നുവെന്ന് പറയാവുന്നതാണ്. അദൃശ്യ മണ്ഡലം എന്നെന്നും അപ്രാപ്യമായിത്തന്നെ നിലകൊള്ളണമെന്നില്ല. ഒരു പ്രത്യേക ഘട്ടത്തില് അവ അപ്രാപ്യമാണെന്നു മാത്രമേ അതിന്നര്ത്ഥമുള്ളൂ.
ഭൂതം, വര്ത്തമാനം, ഭാവി എന്നീ കാലഘട്ടങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഗോചരീയ വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ ജ്ഞാനങ്ങളും ഈ ഗണത്തില്പെട്ടവയാണ്. മറ്റൊരു പ്രകാരത്തില്, അസ്തിത്വത്തിലുള്ള ഒരു വസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനം ഒരു നിശ്ചിത കാലഘട്ടത്തില് അഗോചരമായിരിക്കാമെങ്കിലും സമയത്തിന്റെ മറ്റൊരു ബിന്ദുവില് അത് ഇന്ദ്രിയഗോചരമായിത്തീര്ന്നേക്കാവുന്നതാണെന്നതുകൊണ്ടു അവയിലും നാം വിശ്വസിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഈ വിശ്വാസത്തെ അന്ധമെന്നാക്ഷേപിച്ചു തള്ളിക്കളയാവുന്നതല്ല. അനിഷേധ്യമായ തെളിവുകളുടെ പിന്ബലമില്ലാത്ത യാതൊന്നിലും വിശ്വസിക്കുവാന് ഖുര്ആന് വിശ്വാസികളോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നുമില്ല. അതിനാല് ന്യായാന്യായ വിവേചനങ്ങളിലൂടെയും യുക്തിപൂര്വ്വമായ ചിന്തകളിലൂടെയും നിഗമനങ്ങളിലൂടെയും കണ്ടെത്താവുന്ന കാര്യങ്ങള് മാത്രമാണ് അദൃശ്യമെന്ന് കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. നേരിട്ട് ഇന്ദ്രിയഗോചരമല്ലാത്തവയും എന്നാല് അവയെക്കുറിച്ച് സത്യാപനം ചെയ്യപ്പെടാവുന്നതുമായ കാര്യങ്ങളാണ് അദൃശ്യം എന്ന് നിര്വ്വചിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഈ ഖുര്ആനിക ഉത്തരവിനാധാരമായ അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങള് പൂര്ണ്ണമായും മനുഷ്യന്റെ അനുഭവജ്ഞാനംകൊണ്ടു ശക്തമാക്കപ്പെട്ടവ തന്നെയാണ്.
പാദാര്ഥിക രൂപങ്ങളില് നിലനില്ക്കു ന്ന വസ്തുക്കളില് നല്ലൊരുഭാഗം നേരിട്ടു പരിശോധിക്കുവാന് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തവയാണ്. അവയുടെ അസ്തിത്വത്തെക്കുറിച്ചും ഭൌതിക ഗുണങ്ങളെക്കുറിച്ചുമുള്ള ജ്ഞാനം യുക്ത്യാനുസൃത നിഗമനങ്ങള് കൊണ്ടോ അല്ലെങ്കില് അവയെ സങ്കീര്ണ്ണമായ ഇലക്ട്രോണിക്ക് ഉപകരണങ്ങളുടെ സഹായത്താല് ഇന്ദ്രിയഗോചരമാ ക്കിയോ മാത്രമേ ആര്ജ്ജിക്കാനാവുകയുള്ളൂ. ന്യൂട്രിനോകളും ആന്റി ന്യൂട്രിനോകളും എന്താണ്? ദ്രവ്യവും (Matter) പ്രതിദ്രവ്യവും (Antimatter) എന്താണ്? ബോസോണുകളും ആന്റി ബോസോണുകളും എന്താണ്? ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങള്ക്കുള്ള ഉത്തരം നേരിട്ടുള്ള പരിശോധനകളിലൂടെ ലഭ്യമല്ല. എങ്കിലും അവയുടെ അസ്തിത്വത്തിന്റെ അദൃശ്യലോകം സാര്വ്വലൌകികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു യാഥാര്ഥ്യമാണ്.
ഇന്ദ്രിയങ്ങള് മനുഷ്യ മസ്തിഷ്ക്കമാകുന്ന കമ്പ്യൂട്ടറിലൂടെ സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന എല്ലാ സന്ദേശങ്ങളും സ്വീകരിക്കുകയും സങ്കലനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന മനസ്സാണ് ജീവിതത്തിന്റെ പരമമായ സത്ത എന്ന് നാമിവിടെ ഓര്ക്കേണ്ടതുണ്ട്. മനസ്സ് എന്നത് മനുഷ്യ മസ്തിഷ്ക്കത്തിന്റെ മറ്റൊരുപേരല്ല. അത് മസ്തിഷ്ക്കത്തിന്നതീതവും അതിന്റെ പ്രവര്ത്തനങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്.
ബോധത്തിന്റെ, പ്രജ്ഞയുടെ, ആത്യന്തിക സ്ഥാനമാണ് മനസ്സ്. യുക്ത്യാധിഷ്ഠിതമായ നിഗമനം മനസ്സിന്റെ അത്ഭുതകരമായ കഴിവാണ്. മനസ്സിലേക്ക് വസ്തുതകള് നല്ക പ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത അവസരങ്ങളില്പോലും അത് സാങ്കല്പിക വിവരങ്ങള് ഉപയോഗിച്ച് അതിന്റെ പ്രവര്ത്തനം തുടര്ന്നു കൊണ്ടിരിക്കും. മുമ്പുശേഖരിക്കപ്പെട്ട വിവരങ്ങള് അയവിറക്കിക്കൊണ്ടു പ്രവര്ത്തിക്കുവാനുള്ള കഴിവും മനസ്സിനുണ്ട്. തീരുമാനങ്ങള് കൈക്കൊള്ളുന്നത് മാനസിക തലത്തിലാണ്. മസ്തിഷ്ക്കം ഒരുഹര്ഡ്വെയര് മാത്രമാണ്. ഓര്മ്മകളുടെ വെറുമൊരു സംഭരണശാല. കൂടാതെ മനസ്സിന് അനന്തത, അനശ്വരത തുടങ്ങിയ സാങ്കല്പ്പികവും അതിഭൌതികവുമായ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കുവാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. കാര്യകാരണ ബന്ധങ്ങളുടെ പ്രത്യക്ഷത്തില് അനന്തമായ സംഭവപരമ്പരകളിലെ ദുര്ജ്ഞേയത നിര്ദ്ധരിക്കുവാന് മനസ്സ് ശ്രമിക്കുന്നു.
ഒരു പ്രത്യേക വസ്തു എവിടെ നിന്നാരംഭിച്ചു? എല്ലാ പ്രാരംഭങ്ങള്ക്കു മപ്പുറമെന്ത്? സകല കാരണങ്ങള്ക്കും മുമ്പ് ഒരു ആദികാരണമുണ്ടായിരു ന്നുവോ? ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില് ആ ആദികാരണം സജീവവും സചേതന വുമായിരുന്നുവോ? അതോ നിര്ജ്ജീവവും ചിന്താശൂന്യവുമായിരുന്നുവോ? ആദികാരണം പ്രജ്ഞാശൂന്യവും നി ര്ജ്ജീവവുമായിരിക്കാന് സാദ്ധ്യതയില്ലന്ന യുക്തിസഹമായ തീരുമാനത്തിലാണ് മനസ്സ് ചെന്നെത്തുന്നത്.
മരണത്തിന് ജീവന് സംജാതമാക്കുവാന് സാധിക്കുമോ? അബോധാവസ്ഥ സുബോധാവസ്ഥക്ക് ജന്മം നല്കുമോ? കേവല മസ്തിഷ്ക്ക പിണ്ഡം കൊണ്ട ല്ലാതെ, മനസ്സ്കൊണ്ടു മാത്രം ഉത്തരംകണ്ടെത്തേണ്ട വിഷയങ്ങളാണിവ. അങ്ങനെ മനസ്സ് ചിലപ്പോള് സൈദ്ധാ ന്തികാഭ്യാസങ്ങളിലൂടെയും മറ്റു ചിലി പ്പാള് വസ്തുതാപരമായ അടിസ്ഥാന വിവരങ്ങള് സൂക്ഷ്മ പരിശോധന നട ത്തിയും നെല്ലും പതിരും വേര്തിരിച്ച് യുക്തിയുക്തമായ തീരുമാനം കൈക്കൊള്ളുന്നു. നമ്മോടൊപ്പം സഹവര്ത്തി ക്കുന്ന എല്ലാവിധ വിദ്യുത് കാന്തിക തരംഗങ്ങളേയും മനഃദൃഷ്ട (Visualize) മാക്കുവാന് നമുക്ക് കഴിയുന്നു. എന്നാല് അവയുടെ സാന്നിദ്ധ്യത്തെക്കുറിച്ച് മനുഷ്യന് അവന്റെ കേള്വി , ദര്ശനം, രുചി, ഗന്ധം അതുമല്ലെങ്കില് സ്പര്ശനം എന്നീ ജ്ഞാനേ ന്ദ്രീയങ്ങളിലൂടെ മനസ്സിലാക്കുവാന് ഒരിക്കലും സാദ്ധ്യമല്ല. അവയെ റേഡിയോവിലൂടെയും ടെലിവിഷനിലൂടെയും ദൃശ്യ ശ്രവണ യോഗ്യമായ കമ്പന സിഗ്നലുകള് ആക്കി മാറ്റിയാല് മാത്രമേ നമുക്കവയെ കാണുവാനും കേള്ക്കു വാനും സാദ്ധ്യമാവുകയുള്ളൂ. എങ്കില് പോലും ഈ വൈദ്യുത കമ്പ നകോഡുകള് സാധാരണ ശബ്ദവും ചിത്രങ്ങളും മറ്റു സജീവ പ്രതിഭാസമാക്കി മാറ്റുന്നതിന്റെ പരിപൂര്ണ്ണ ഉത്തരവാദിത്വം മനുഷ്യമനസ്സിന് തന്നെയാ ണുള്ളതെന്ന് അന്തിമാപഗ്രഥനത്തില് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. ടെലിവിഷെന്റെ പരന്ന പ്രതലത്തില് നാം കാണുന്ന കേവലചിത്രങ്ങളേക്കാള്, പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന കേവല ദര്ശന പ്രതിബിംബങ്ങളെക്കാള് വളരെയേറെ ഭാവാത്മകമായി മനസ്സ് ദര്ശിക്കുന്നു. ടെലിവിഷന് ചിത്രങ്ങള് സാര്ത്ഥകമായ ഒരു ആശയമായി വികസിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് സ്ക്രീനിലെ കാഴ്ചകള്ക്കപ്പുറം മനസ്സ് ധാരാളം അദൃശ്യമായ അര്ഥങ്ങള് അതിനോട് കൂട്ടിച്ചേര്ക്കുന്നു. (അവസാനിക്കുന്നില്ല)
മേല് ഉദ്ധരിച്ച ഖുര്ആനിക സൂക്തം സൂചിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ അദൃശ്യ കാര്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുക എന്നത് ഇസ്ലാമിന്റെ അടിസ്ഥാന കാര്യമാണ്. ഖുര്ആന് യുക്തിയുടെയും ബുദ്ധിയുടെയും ഗ്രന്ഥമാണ്. മനുഷ്യന്റെ ആദര്ശങ്ങളെയും വിശ്വാസങ്ങളെയും ശക്തി ഉപയോഗിച്ചു നിര്ബന്ധപൂര്വ്വം തിരുത്തുന്നതിനെ ഖുര്ആന് അതിശക്തമായി അപലപിക്കുന്നു. അതിനാല് അദൃശ്യകാര്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുക എന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട് ഖുര്ആന് അന്ധവിശ്വാസത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന രീതിയില് ഈ സൂക്തത്തെ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത് ഖുര്ആനിക അദ്ധ്യാപനത്തിന് എതിരായിരിക്കും. നേരെ മറിച്ച്, തെളിവുകളുടെ പിന്ബലവും സുദൃഢ ന്യായീകരണവുമില്ലാതെ വ്യാജവിശ്വാസം പുലര്ത്തുന്നന്നവര് അവിശ്വാസികളാണെന്നാണ് ഖുര്ആന് ആരോപിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല, മൃഗീയമായ രീതിയില് അന്യരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെ മാറ്റുവാന് ശ്രമിക്കുന്നവരെ ഖുര്ആന് ആക്ഷേപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെയെങ്കില് പിന്നെ അദൃശ്യകാര്യങ്ങളില് വിശ്വസിക്കുക എന്നതിന്റെ. വിവക്ഷ എന്താണ്? സവിസ്തരം പ്രതിപാദിക്കപ്പെടേണ്ട ഒരുവിഷയമാണിത്.
ഖുര്ആന്റെ ഒരു പ്രത്യേക ശൈലിയെന്ന നിലയ്ക്ക് ഈ പ്രയോഗത്തെക്കുറിച്ചു പഠിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇതിന്റെ യഥാര്ത്ഥ പൊരുള് മനസ്സിലാ ക്കുന്നതില് വരുത്തുന്ന വീഴ്ച മദ്ധ്യകാലത്തെ വിവിധ ചിന്താസരണികളില് പ്പെട്ട മുസ്ലിം പണ്ഡിതന്മാര് നടത്തിയ ചര്ച്ചകളില് സംഭവിച്ചതുപോലുള്ള ഗൌരവാവഹമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്ക്ക് കാരണമായിത്തീരാവുന്നതാണ്. കര്ക്കശക്കാരും അനുരഞ്ജന സ്വഭാവമില്ലാത്തവരുമായ ചില മുസ്ലിം പണ്ഡിതന്മാര് വിശ്വാസ കാര്യങ്ങളില് അല്പം പോലും യുക്തിജ്ഞാനം ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നത് വിസമ്മതിക്കുന്നവരാണ്. അവരുടെ അഭിപ്രായത്തില് വെളിപാടു സത്യങ്ങള് പര്യാപ്തമായിരിക്കെ, യുക്തിപരമായ പരിശോധനകള് കൂടാതെതന്നെ അവ സ്വീകരിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. ഈ വീക്ഷണത്തെ എതിര്ക്കുന്നവരാകട്ടെ, ഓരോ നിര്ണ്ണായക ഘട്ടത്തിലും അന്ധമായ വിശ്വാസത്തേക്കാള് യുക്തിക്ക് മുന്തൂക്കം നല്കികൊണ്ട്, യുക്തി അനുശാസിക്കും വിധം ഉറച്ചു നില്ക്കുവാന് ബോധിപ്പിക്കുന്ന ധാരാളം ഖുര്ആനിക സൂക്തങ്ങള് ഉദ്ധരിക്കു
എന്നാല് എന്താണ് വിശ്വാസം? അന്വേഷണ ബോധത്തെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താതെ എങ്ങനെയാണ് വിശ്വസി ക്കുക? സകല മതങ്ങളിലുമുള്പ്പെട്ട സാമാന്യജനങ്ങളില് ഭൂരിഭാഗവും അവര് വിശ്വസിക്കുന്നതിന്റെ അര്ത്ഥം ഗ്രഹിക്കാതെയാണ് വിശ്വസിക്കുന്നതെന്നത് ഒരു യാഥാര്ത്ഥ്യമാണല്ലോ. അവര്എങ്ങനെയോ വിശ്വസിക്കുവാനിടയായി. അതുകൊണ്ട് അവര് വിശ്വസിക്കുന്നു. വിശ്വാസം വെച്ചുപുലര്ത്തുന്നതിന്റെ കാരണവും അതാണ്.
ഓരോരുത്തരുടെയും വിശ്വാസങ്ങള് യുക്തിയുമായി തട്ടിച്ചു നോക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത അനിവാര്യമാക്കിത്തീര്ക്കുന്ന ഒരു പ്രതിസന്ധിയാണിത്. അവ തമ്മിലുള്ള പാരസ്പര്യംഏത് വിധത്തിലുള്ളതാണെന്ന് നിര്ണ്ണയം നടത്തേണ്ടത് സര്വ്വ പ്രധാനമായിത്തീരുന്നു.
ചില വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ അജ്ഞത കാരണം അങ്ങനെ യൊന്നിന്റെ അസ്തിത്വം തന്നെയില്ലന്ന് പറയുവാന് തീര്ച്ചയായും സാദ്ധ്യമല്ല എന്ന കാര്യം ആദ്യമേ സൂചിപ്പിച്ചു കൊള്ളട്ടെ. അവ നിലവിലുള്ളതായിരിക്കും. ഒരു പക്ഷെ അജ്ഞതയുടെ തിരശ്ശീലക്ക് പിന്നില് ഒളിഞ്ഞുകിടക്കുന്നതാവാം. എന്നാല് ഭാവിയില് മനുഷ്യഗവേഷണങ്ങള് മൂലമോ, ദിവ്യവെളിപാടുകള് മൂലമോ അദൃശ്യ മണ്ഡലത്തില് നിന്ന് അവ ദൃശ്യമണ്ഡലത്തിലേക്ക് കടന്നുവരുന്നതാണ്
അദൃശ്യം എന്ന പദം വിപുലമായ അര്ത്ഥത്തില്, ദൃശ്യമല്ലാത്തതും കേള്ക്കാന് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തതുമായ സകലതിനേയും സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നാണ്. മനുഷ്യന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലൂടെ ഗ്രഹണ സാദ്ധ്യമല്ലാത്ത സകലതും ഇതിന്റെ പരിധിയില്പെടുന്നു. ഈ അര്ത്ഥത്തില് പഞ്ചേന്ദ്രിയങ്ങളുടെ ഗ്രാഹ്യത ക്കപ്പുറമുള്ള സകല അസ്തിത്വ രൂപ ങ്ങളും അദൃശ്യം എന്നതില് ഉള്പ്പെടുന്നുവെന്ന് പറയാവുന്നതാണ്. അദൃശ്യ മണ്ഡലം എന്നെന്നും അപ്രാപ്യമായിത്തന്നെ നിലകൊള്ളണമെന്നില്ല. ഒരു പ്രത്യേക ഘട്ടത്തില് അവ അപ്രാപ്യമാണെന്നു മാത്രമേ അതിന്നര്ത്ഥമുള്ളൂ.
ഭൂതം, വര്ത്തമാനം, ഭാവി എന്നീ കാലഘട്ടങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഗോചരീയ വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ ജ്ഞാനങ്ങളും ഈ ഗണത്തില്പെട്ടവയാണ്. മറ്റൊരു പ്രകാരത്തില്, അസ്തിത്വത്തിലുള്ള ഒരു വസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനം ഒരു നിശ്ചിത കാലഘട്ടത്തില് അഗോചരമായിരിക്കാമെങ്കിലും സമയത്തിന്റെ മറ്റൊരു ബിന്ദുവില് അത് ഇന്ദ്രിയഗോചരമായിത്തീര്ന്നേക്കാവുന്നതാണെന്നതുകൊണ്ടു അവയിലും നാം വിശ്വസിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഈ വിശ്വാസത്തെ അന്ധമെന്നാക്ഷേപിച്ചു തള്ളിക്കളയാവുന്നതല്ല. അനിഷേധ്യമായ തെളിവുകളുടെ പിന്ബലമില്ലാത്ത യാതൊന്നിലും വിശ്വസിക്കുവാന് ഖുര്ആന് വിശ്വാസികളോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നുമില്ല. അതിനാല് ന്യായാന്യായ വിവേചനങ്ങളിലൂടെയും യുക്തിപൂര്വ്വമായ ചിന്തകളിലൂടെയും നിഗമനങ്ങളിലൂടെയും കണ്ടെത്താവുന്ന കാര്യങ്ങള് മാത്രമാണ് അദൃശ്യമെന്ന് കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. നേരിട്ട് ഇന്ദ്രിയഗോചരമല്ലാത്തവയും എന്നാല് അവയെക്കുറിച്ച് സത്യാപനം ചെയ്യപ്പെടാവുന്നതുമായ കാര്യങ്ങളാണ് അദൃശ്യം എന്ന് നിര്വ്വചിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഈ ഖുര്ആനിക ഉത്തരവിനാധാരമായ അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങള് പൂര്ണ്ണമായും മനുഷ്യന്റെ അനുഭവജ്ഞാനംകൊണ്ടു ശക്തമാക്കപ്പെട്ടവ തന്നെയാണ്.
പാദാര്ഥിക രൂപങ്ങളില് നിലനില്ക്കു ന്ന വസ്തുക്കളില് നല്ലൊരുഭാഗം നേരിട്ടു പരിശോധിക്കുവാന് സാദ്ധ്യമല്ലാത്തവയാണ്. അവയുടെ അസ്തിത്വത്തെക്കുറിച്ചും ഭൌതിക ഗുണങ്ങളെക്കുറിച്ചുമുള്ള ജ്ഞാനം യുക്ത്യാനുസൃത നിഗമനങ്ങള് കൊണ്ടോ അല്ലെങ്കില് അവയെ സങ്കീര്ണ്ണമായ ഇലക്ട്രോണിക്ക് ഉപകരണങ്ങളുടെ സഹായത്താല് ഇന്ദ്രിയഗോചരമാ ക്കിയോ മാത്രമേ ആര്ജ്ജിക്കാനാവുകയുള്ളൂ. ന്യൂട്രിനോകളും ആന്റി ന്യൂട്രിനോകളും എന്താണ്? ദ്രവ്യവും (Matter) പ്രതിദ്രവ്യവും (Antimatter) എന്താണ്? ബോസോണുകളും ആന്റി ബോസോണുകളും എന്താണ്? ഇത്തരം ചോദ്യങ്ങള്ക്കുള്ള ഉത്തരം നേരിട്ടുള്ള പരിശോധനകളിലൂടെ ലഭ്യമല്ല. എങ്കിലും അവയുടെ അസ്തിത്വത്തിന്റെ അദൃശ്യലോകം സാര്വ്വലൌകികമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു യാഥാര്ഥ്യമാണ്.
ഇന്ദ്രിയങ്ങള് മനുഷ്യ മസ്തിഷ്ക്കമാകുന്ന കമ്പ്യൂട്ടറിലൂടെ സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന എല്ലാ സന്ദേശങ്ങളും സ്വീകരിക്കുകയും സങ്കലനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന മനസ്സാണ് ജീവിതത്തിന്റെ പരമമായ സത്ത എന്ന് നാമിവിടെ ഓര്ക്കേണ്ടതുണ്ട്. മനസ്സ് എന്നത് മനുഷ്യ മസ്തിഷ്ക്കത്തിന്റെ മറ്റൊരുപേരല്ല. അത് മസ്തിഷ്ക്കത്തിന്നതീതവും അതിന്റെ പ്രവര്ത്തനങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്.
ബോധത്തിന്റെ, പ്രജ്ഞയുടെ, ആത്യന്തിക സ്ഥാനമാണ് മനസ്സ്. യുക്ത്യാധിഷ്ഠിതമായ നിഗമനം മനസ്സിന്റെ അത്ഭുതകരമായ കഴിവാണ്. മനസ്സിലേക്ക് വസ്തുതകള് നല്ക പ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത അവസരങ്ങളില്പോലും അത് സാങ്കല്പിക വിവരങ്ങള് ഉപയോഗിച്ച് അതിന്റെ പ്രവര്ത്തനം തുടര്ന്നു കൊണ്ടിരിക്കും. മുമ്പുശേഖരിക്കപ്പെട്ട വിവരങ്ങള് അയവിറക്കിക്കൊണ്ടു പ്രവര്ത്തിക്കുവാനുള്ള കഴിവും മനസ്സിനുണ്ട്. തീരുമാനങ്ങള് കൈക്കൊള്ളുന്നത് മാനസിക തലത്തിലാണ്. മസ്തിഷ്ക്കം ഒരുഹര്ഡ്വെയര് മാത്രമാണ്. ഓര്മ്മകളുടെ വെറുമൊരു സംഭരണശാല. കൂടാതെ മനസ്സിന് അനന്തത, അനശ്വരത തുടങ്ങിയ സാങ്കല്പ്പികവും അതിഭൌതികവുമായ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കുവാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. കാര്യകാരണ ബന്ധങ്ങളുടെ പ്രത്യക്ഷത്തില് അനന്തമായ സംഭവപരമ്പരകളിലെ ദുര്ജ്ഞേയത നിര്ദ്ധരിക്കുവാന് മനസ്സ് ശ്രമിക്കുന്നു.
ഒരു പ്രത്യേക വസ്തു എവിടെ നിന്നാരംഭിച്ചു? എല്ലാ പ്രാരംഭങ്ങള്ക്കു മപ്പുറമെന്ത്? സകല കാരണങ്ങള്ക്കും മുമ്പ് ഒരു ആദികാരണമുണ്ടായിരു ന്നുവോ? ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില് ആ ആദികാരണം സജീവവും സചേതന വുമായിരുന്നുവോ? അതോ നിര്ജ്ജീവവും ചിന്താശൂന്യവുമായിരുന്നുവോ? ആദികാരണം പ്രജ്ഞാശൂന്യവും നി ര്ജ്ജീവവുമായിരിക്കാന് സാദ്ധ്യതയില്ലന്ന യുക്തിസഹമായ തീരുമാനത്തിലാണ് മനസ്സ് ചെന്നെത്തുന്നത്.
മരണത്തിന് ജീവന് സംജാതമാക്കുവാന് സാധിക്കുമോ? അബോധാവസ്ഥ സുബോധാവസ്ഥക്ക് ജന്മം നല്കുമോ? കേവല മസ്തിഷ്ക്ക പിണ്ഡം കൊണ്ട ല്ലാതെ, മനസ്സ്കൊണ്ടു മാത്രം ഉത്തരംകണ്ടെത്തേണ്ട വിഷയങ്ങളാണിവ. അങ്ങനെ മനസ്സ് ചിലപ്പോള് സൈദ്ധാ ന്തികാഭ്യാസങ്ങളിലൂടെയും മറ്റു ചിലി പ്പാള് വസ്തുതാപരമായ അടിസ്ഥാന വിവരങ്ങള് സൂക്ഷ്മ പരിശോധന നട ത്തിയും നെല്ലും പതിരും വേര്തിരിച്ച് യുക്തിയുക്തമായ തീരുമാനം കൈക്കൊള്ളുന്നു. നമ്മോടൊപ്പം സഹവര്ത്തി ക്കുന്ന എല്ലാവിധ വിദ്യുത് കാന്തിക തരംഗങ്ങളേയും മനഃദൃഷ്ട (Visualize) മാക്കുവാന് നമുക്ക് കഴിയുന്നു. എന്നാല് അവയുടെ സാന്നിദ്ധ്യത്തെക്കുറിച്ച് മനുഷ്യന് അവന്റെ കേള്വി , ദര്ശനം, രുചി, ഗന്ധം അതുമല്ലെങ്കില് സ്പര്ശനം എന്നീ ജ്ഞാനേ ന്ദ്രീയങ്ങളിലൂടെ മനസ്സിലാക്കുവാന് ഒരിക്കലും സാദ്ധ്യമല്ല. അവയെ റേഡിയോവിലൂടെയും ടെലിവിഷനിലൂടെയും ദൃശ്യ ശ്രവണ യോഗ്യമായ കമ്പന സിഗ്നലുകള് ആക്കി മാറ്റിയാല് മാത്രമേ നമുക്കവയെ കാണുവാനും കേള്ക്കു വാനും സാദ്ധ്യമാവുകയുള്ളൂ. എങ്കില് പോലും ഈ വൈദ്യുത കമ്പ നകോഡുകള് സാധാരണ ശബ്ദവും ചിത്രങ്ങളും മറ്റു സജീവ പ്രതിഭാസമാക്കി മാറ്റുന്നതിന്റെ പരിപൂര്ണ്ണ ഉത്തരവാദിത്വം മനുഷ്യമനസ്സിന് തന്നെയാ ണുള്ളതെന്ന് അന്തിമാപഗ്രഥനത്തില് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. ടെലിവിഷെന്റെ പരന്ന പ്രതലത്തില് നാം കാണുന്ന കേവലചിത്രങ്ങളേക്കാള്, പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന കേവല ദര്ശന പ്രതിബിംബങ്ങളെക്കാള് വളരെയേറെ ഭാവാത്മകമായി മനസ്സ് ദര്ശിക്കുന്നു. ടെലിവിഷന് ചിത്രങ്ങള് സാര്ത്ഥകമായ ഒരു ആശയമായി വികസിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് സ്ക്രീനിലെ കാഴ്ചകള്ക്കപ്പുറം മനസ്സ് ധാരാളം അദൃശ്യമായ അര്ഥങ്ങള് അതിനോട് കൂട്ടിച്ചേര്ക്കുന്നു. (അവസാനിക്കുന്നില്ല)
Wednesday, April 28, 2010
'മതമൗലികവാദിയായ' ഖലീഫ!
ജീവിതച്ചെലവ് അമിതമായി കുതിച്ചുയര്ന്നപ്പോള് ഖലീഫ ഉമര്(റ) ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ ശമ്പളം വര്ദ്ധിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഉത്തരവിറക്കി. ജീവനക്കാര്ക്കെല്ലാം അതൊരാശ്വാസമായി, എന്നാല് ഖലീഫയുടെ ശമ്പളം മാത്രം അദ്ദേഹം വര്ദ്ധിപ്പിച്ചില്ല.
ഖലീഫയാകുന്നതിനു മുമ്പ് കച്ചവടമായിരുന്നു ഉമറിന്റെ ജീവിതമാര്ഗ്ഗം. സാമാന്യം നല്ല രീതിയില് കുടുംബം പുല ര്ന്നിരുന്നു. ഖലീഫയായ ശേഷം അധികകാലം കച്ചവടം തുടരാന് കഴിഞ്ഞില്ല. പൊതുസ്വത്തില് നിന്നുള്ള ചെറിയ തുക കൊണ്ടാണിപ്പോള് ഖലീഫയുടെയും കുടുംബത്തിന്റേയും ജീവിതം. ധാരാളിത്തം ആഗ്രഹിച്ചില്ല, ആര്ത്തിയില്ലാതെ കഴിഞ്ഞുകൂടി; അയല്പക്കത്തിനൊപ്പിച്ചു ജീവിച്ചില്ല. സാധനവില കുതിച്ചുകയറിയപ്പോള് അധികം വിഷമിക്കേണ്ടി വന്നു. പലപ്പോഴും കടം വാങ്ങേണ്ടിയും വന്നു. അപ്പോഴും ഖലീഫയുടെ ശമ്പളവര്ദ്ധനവിനെപ്പറ്റി ഉമര് ഓര്ത്തേയില്ല.
ഉസ്മാന്, അലി, ത്വല്ഹ, സുബൈര് -ഉമറിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളും സഹചാരികളുമാണ്. അവര് ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ആലോചിച്ചു; ഖലീഫയുടെ വിഷമങ്ങള് ചര്ച്ച ചെയ്തു. ഖലീഫയുടെ ദരിദ്ര ജീവിതം ഇസ്ലാമിക രാഷ്ട്രത്തിനാകമാനം വിഷമമാണെന്ന് അവര്ക്ക് തോന്നി. എല്ലാവര്ക്കും ഒരേ അഭിപ്രായം; ജീവിതവൃത്തിക്കാവശ്യമായ തുക ഖലീഫക്ക് ശമ്പളമായി ലഭിക്കണം!
പോംവഴി കണ്ടെത്താന് എളുപ്പമാണെങ്കിലും നടപ്പിലാക്കാന് വേഗത്തിലാകില്ല. വിഷയം ഉമറിന്റേതാണല്ലോ! പൊതുഖജനാവില് നിന്ന് ഏറ്റവും ചെറിയ സംഖ്യ അനുഭവിക്കുന്നത് താനായിരിക്കണമെന്ന് ഉമറിന് നിര്ബന്ധമുണ്ട്. അങ്ങനെയുള്ള ഖലീഫക്കു മുമ്പില് ആരാണ് വിഷയമവതരിപ്പിക്കുക?
ഉമര് കര്ശന സ്വഭാവിയാണ്; വിശേഷിച്ചും സ്വന്തം തീരുമാനങ്ങളില്. മതപരമായ വിഷയങ്ങളില് അതിലേറെയും! ഉസ്മാന്(റ) ഒരു നിര്ദ്ദേശം പറഞ്ഞു:
"ഖലീഫയുടെ മകള് ഹഫ്സ സഹായിക്കുമോ?"
അവര്, എല്ലാവരും ഹഫ്സയെ സമീപിച്ച്, ഖലീഫയെ അറിയിക്കേണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞു. ഉമര് ഒറ്റക്കിരുന്ന സമയം നോക്കി ഹഫ്സ വിഷയമവതരിപ്പിച്ചു.
എല്ലാം നിശബ്ദമായി കേട്ട ഉമര് , പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു. ഹഫ്സയുടെ മനസ്സില് ഉത്കണ്ഠ! കര്ക്കശമായ മുഖഭാവത്തോടെ ഉമര് ചോദിച്ചു:
"ഹഫ്സാ, നീയിപ്പോള് പറഞ്ഞ വാക്കുകള് നിന്റെ വാക്കുകളല്ല എന്നെനിക്കറിയാം, ആരോ ഇതിനു പിന്നിലുണ്ട്. അവരെ ഞാന് വെറുതെ വിടില്ല!"
ഉമര് തുടര്ന്നു : "മോളെ, നീ പ്രവാചകന്റെ പത്നിയായിരുന്നല്ലോ, ഒന്നു ചോദിക്കട്ടെ, അദ്ദേഹത്തിന് ആകെ എത്ര വസ്ത്രങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു?"
"രണ്ട്"
"അദ്ദേഹം ഭക്ഷിച്ച ഏറ്റവും നല്ല ആഹാരമേതായിരുന്നു?"
"നെയ് പുരട്ടിയ ഗോതമ്പുറൊട്ടി."
"പ്രവാചകന്റെ വിരിപ്പ് എങ്ങനെയുള്ളതായിരുന്നു?"
"ഒരു പരുക്കന് തുണി. ചൂടുള്ളപ്പോള് അത് വിരിക്കും. തണുപ്പായാല് പകുതി വിരിക്കും, പകുതി പുതയ്ക്കും."
"ഹഫ്സാ, നിന്നെ പറഞ്ഞു വിട്ടവരോട് നീയിത് പറയണം. റസൂലിന്റെയും അബൂബക്കറിന്റെയും ജീവിതം അത്രമാത്രം ലളിതവും ക്ലേശം നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു എന്ന്. പ്രവാചക തിരുമേനി, അവിടുത്തെതിനു പിന്നില് അബൂബക്കര്, അവരുടെ പിന്നില് ഈ പാവം ഉമര്! എന്റെ മുങാമികള് രണ്ടു പേരും ജീവിതലക്ഷ്യം സാക്ഷാത്കരിച്ചു. അവര് നയിച്ച ജീവിതരീതിയാണ് അവരുടെ വിജയ രഹസ്യം, ഇനി എന്റെ ഊഴമാണ് ഹഫ്സാ, ഖുര് ആനെ മറക്കരുത്.
"നിങ്ങളുടെ ഇഹജീവിതത്തില് വെച്ചു തന്നെ നല്ല വസ്തുക്കളെ നിങ്ങള് പാഴാക്കിക്കളഞ്ഞു. അവയെക്കൊണ്ട് നിങ്ങള് സുഖമനുഭവിച്ചു.'' (46:20). മോളേ, ഈ താല്ക്കാലിക സുഖത്തിന്റെ പിന്നാലെ ഞാന് പോയ്ക്കൂടാ. മുന്ഗാമികളുടെ വിശുദ്ധിയുടെ മാര്ഗ്ഗം ഞാന് പിന്തുടര്ന്നാല് സംശയമേതുമില്ല, ഞാനും വിജയത്തിലേക്കുയരും. മറിച്ചൊരു മാര്ഗ്ഗം സ്വീകരിച്ചാല് ഞാന് തോറ്റുപോകും!''
പിതാവിനോട് പിന്നൊന്നും മകള്ക്ക് പറയാനില്ലായിരുന്നു. നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി നിറഞ്ഞ, ഗദ്ഗദത്തോടെ അവള് തിരിച്ചുപോന്നു!
ലളിതജീവിതവും ഉന്നത ചിന്തയുമാണ് മഹത്വത്തിന്റെ വഴിയെന്ന് ഉമര് (റ) തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അസംതൃപ്തിയും അമിതാഗ്രഹങ്ങളുമാണ് നാശത്തിന്റെ കാരണങ്ങള്. ചുറ്റുപാടിനൊപ്പിച്ച് ജീവിക്കാന് ശീലിക്കുമ്പോള് ഉള്ള ജീവിതത്തിന്റെ രസമാണ് തകരുന്നത്.
(ഇന്നു രാവിലെ മയിലില് കിട്ടിയതാണീ ചരിത്ര ശകലം)
ഖലീഫയാകുന്നതിനു മുമ്പ് കച്ചവടമായിരുന്നു ഉമറിന്റെ ജീവിതമാര്ഗ്ഗം. സാമാന്യം നല്ല രീതിയില് കുടുംബം പുല ര്ന്നിരുന്നു. ഖലീഫയായ ശേഷം അധികകാലം കച്ചവടം തുടരാന് കഴിഞ്ഞില്ല. പൊതുസ്വത്തില് നിന്നുള്ള ചെറിയ തുക കൊണ്ടാണിപ്പോള് ഖലീഫയുടെയും കുടുംബത്തിന്റേയും ജീവിതം. ധാരാളിത്തം ആഗ്രഹിച്ചില്ല, ആര്ത്തിയില്ലാതെ കഴിഞ്ഞുകൂടി; അയല്പക്കത്തിനൊപ്പിച്ചു ജീവിച്ചില്ല. സാധനവില കുതിച്ചുകയറിയപ്പോള് അധികം വിഷമിക്കേണ്ടി വന്നു. പലപ്പോഴും കടം വാങ്ങേണ്ടിയും വന്നു. അപ്പോഴും ഖലീഫയുടെ ശമ്പളവര്ദ്ധനവിനെപ്പറ്റി ഉമര് ഓര്ത്തേയില്ല.
ഉസ്മാന്, അലി, ത്വല്ഹ, സുബൈര് -ഉമറിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളും സഹചാരികളുമാണ്. അവര് ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ആലോചിച്ചു; ഖലീഫയുടെ വിഷമങ്ങള് ചര്ച്ച ചെയ്തു. ഖലീഫയുടെ ദരിദ്ര ജീവിതം ഇസ്ലാമിക രാഷ്ട്രത്തിനാകമാനം വിഷമമാണെന്ന് അവര്ക്ക് തോന്നി. എല്ലാവര്ക്കും ഒരേ അഭിപ്രായം; ജീവിതവൃത്തിക്കാവശ്യമായ തുക ഖലീഫക്ക് ശമ്പളമായി ലഭിക്കണം!
പോംവഴി കണ്ടെത്താന് എളുപ്പമാണെങ്കിലും നടപ്പിലാക്കാന് വേഗത്തിലാകില്ല. വിഷയം ഉമറിന്റേതാണല്ലോ! പൊതുഖജനാവില് നിന്ന് ഏറ്റവും ചെറിയ സംഖ്യ അനുഭവിക്കുന്നത് താനായിരിക്കണമെന്ന് ഉമറിന് നിര്ബന്ധമുണ്ട്. അങ്ങനെയുള്ള ഖലീഫക്കു മുമ്പില് ആരാണ് വിഷയമവതരിപ്പിക്കുക?
ഉമര് കര്ശന സ്വഭാവിയാണ്; വിശേഷിച്ചും സ്വന്തം തീരുമാനങ്ങളില്. മതപരമായ വിഷയങ്ങളില് അതിലേറെയും! ഉസ്മാന്(റ) ഒരു നിര്ദ്ദേശം പറഞ്ഞു:
"ഖലീഫയുടെ മകള് ഹഫ്സ സഹായിക്കുമോ?"
അവര്, എല്ലാവരും ഹഫ്സയെ സമീപിച്ച്, ഖലീഫയെ അറിയിക്കേണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞു. ഉമര് ഒറ്റക്കിരുന്ന സമയം നോക്കി ഹഫ്സ വിഷയമവതരിപ്പിച്ചു.
എല്ലാം നിശബ്ദമായി കേട്ട ഉമര് , പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റു. ഹഫ്സയുടെ മനസ്സില് ഉത്കണ്ഠ! കര്ക്കശമായ മുഖഭാവത്തോടെ ഉമര് ചോദിച്ചു:
"ഹഫ്സാ, നീയിപ്പോള് പറഞ്ഞ വാക്കുകള് നിന്റെ വാക്കുകളല്ല എന്നെനിക്കറിയാം, ആരോ ഇതിനു പിന്നിലുണ്ട്. അവരെ ഞാന് വെറുതെ വിടില്ല!"
ഉമര് തുടര്ന്നു : "മോളെ, നീ പ്രവാചകന്റെ പത്നിയായിരുന്നല്ലോ, ഒന്നു ചോദിക്കട്ടെ, അദ്ദേഹത്തിന് ആകെ എത്ര വസ്ത്രങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു?"
"രണ്ട്"
"അദ്ദേഹം ഭക്ഷിച്ച ഏറ്റവും നല്ല ആഹാരമേതായിരുന്നു?"
"നെയ് പുരട്ടിയ ഗോതമ്പുറൊട്ടി."
"പ്രവാചകന്റെ വിരിപ്പ് എങ്ങനെയുള്ളതായിരുന്നു?"
"ഒരു പരുക്കന് തുണി. ചൂടുള്ളപ്പോള് അത് വിരിക്കും. തണുപ്പായാല് പകുതി വിരിക്കും, പകുതി പുതയ്ക്കും."
"ഹഫ്സാ, നിന്നെ പറഞ്ഞു വിട്ടവരോട് നീയിത് പറയണം. റസൂലിന്റെയും അബൂബക്കറിന്റെയും ജീവിതം അത്രമാത്രം ലളിതവും ക്ലേശം നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു എന്ന്. പ്രവാചക തിരുമേനി, അവിടുത്തെതിനു പിന്നില് അബൂബക്കര്, അവരുടെ പിന്നില് ഈ പാവം ഉമര്! എന്റെ മുങാമികള് രണ്ടു പേരും ജീവിതലക്ഷ്യം സാക്ഷാത്കരിച്ചു. അവര് നയിച്ച ജീവിതരീതിയാണ് അവരുടെ വിജയ രഹസ്യം, ഇനി എന്റെ ഊഴമാണ് ഹഫ്സാ, ഖുര് ആനെ മറക്കരുത്.
"നിങ്ങളുടെ ഇഹജീവിതത്തില് വെച്ചു തന്നെ നല്ല വസ്തുക്കളെ നിങ്ങള് പാഴാക്കിക്കളഞ്ഞു. അവയെക്കൊണ്ട് നിങ്ങള് സുഖമനുഭവിച്ചു.'' (46:20). മോളേ, ഈ താല്ക്കാലിക സുഖത്തിന്റെ പിന്നാലെ ഞാന് പോയ്ക്കൂടാ. മുന്ഗാമികളുടെ വിശുദ്ധിയുടെ മാര്ഗ്ഗം ഞാന് പിന്തുടര്ന്നാല് സംശയമേതുമില്ല, ഞാനും വിജയത്തിലേക്കുയരും. മറിച്ചൊരു മാര്ഗ്ഗം സ്വീകരിച്ചാല് ഞാന് തോറ്റുപോകും!''
പിതാവിനോട് പിന്നൊന്നും മകള്ക്ക് പറയാനില്ലായിരുന്നു. നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി നിറഞ്ഞ, ഗദ്ഗദത്തോടെ അവള് തിരിച്ചുപോന്നു!
ലളിതജീവിതവും ഉന്നത ചിന്തയുമാണ് മഹത്വത്തിന്റെ വഴിയെന്ന് ഉമര് (റ) തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അസംതൃപ്തിയും അമിതാഗ്രഹങ്ങളുമാണ് നാശത്തിന്റെ കാരണങ്ങള്. ചുറ്റുപാടിനൊപ്പിച്ച് ജീവിക്കാന് ശീലിക്കുമ്പോള് ഉള്ള ജീവിതത്തിന്റെ രസമാണ് തകരുന്നത്.
(ഇന്നു രാവിലെ മയിലില് കിട്ടിയതാണീ ചരിത്ര ശകലം)
Subscribe to:
Posts (Atom)
